اين آيه كريمه گواه است بر چيزى كه آيه ديگرى در سوره (ص) به آن گواهى داده است فَاحْكُمْ بَيْنَ النَّاسِ بِالْحَقِّ وَ لا تَتَّبِعِ الْهَوى‌ فَيُضِلَّكَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ إِنَّ الَّذِينَ يَضِلُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ شَدِيدٌ بِما نَسُوا يَوْمَ الْحِسابِ‌- پس ميان مردمان به حق داورى كن، و پيرو هواى نفس مباش كه تو را از راه خدا دور مى‌كند، و كسانى كه از راه خدا گمراه شوند، در روز حساب به سبب آنچه كه فراموش كرده بودند، به عذابى سخت گرفتار خواهند شد». [12] پس فراموش كردن حساب و روز آن سببى براى گمراه شدن است.

/ 79 وَ لِلَّهِ الْمَثَلُ الْأَعْلى‌ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ‌- و مثل و نمونه برتر از آن خدا است، و او توانايى حكيم است.» بالاترين مثل و نمونه‌اى كه بشر چشم به تحقق يافتن آن دوخته است، رسيدن به نيرو و فضيلت است، تا فضيلت به وسيله قوتى كه همراه آن است تحقق پيدا كند، و خدا عزيز و حكيم است، و هر كس كه از نمونه خدايى پيروى كند، به فرمان او به عزت و حكمت خواهد رسيد.

قرآن با اين كلمه هر يك از ما را كه خواستار يافتن آنيم راهنمايى مى‌كند، چه در آن جا دو خط است، يكى خط هدايت و عقل، و ديگرى خط ستمگرى و طغيان، و آن كسى كه به آخرت ايمان داشته باشد، با ايمان داشتن به روز حساب به خطا بهتر راه خواهد يافت.

حكمت اجل‌

[61] ولى براى چه خداى عزيز حكيم مردمان را به حال خود وامى‌گذارد كه به مخالفت با حق برخيزند، بلكه چيزهاى بد را به او نسبت دهند؟ آيا همين دليل بر آن نيست كه خدا به آنچه مى‌كنند راضى است؟ هرگز ... اين همه از حكمت و رحمت او است.