تقيه به چالش با ايشان برخاست، و بر ايستار ثابت خود باقى ماند.

ديگران از پا درآمدند و با آسودگى قلب كفر را پذيرفتند و در معرض خشم خدا سبحانه و تعالى قرار گرفتند.

وَ لكِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْراً فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ وَ لَهُمْ عَذابٌ/ 138 عَظِيمٌ‌- ولى آن كسان كه سينه‌اى گشاده براى پذيرفتن كفر دارند، در معرض خشم خدا قرار مى‌گيرند و به عذابى بزرگ گرفتار خواهند شد.» چه آنان خواستار آن شدند كه طاغيان را راضى كنند، پس خدا بر ايشان خشم گرفت، و لفظ «فعليهم» خبر لفظ «من كفر باللّه» است.

ريشه مشكل و مسئله‌

[107] و ريشه مشكل و مسئله به ايستار ايشان نسبت به دنيا بود كه آن را از زندگى در سراى ديگر برتر مى‌شمردند.

ذلِكَ بِأَنَّهُمُ اسْتَحَبُّوا الْحَياةَ الدُّنْيا عَلَى الْآخِرَةِ- بدان سبب كه آنان زندگى دنيا را بر زندگى آخرت ترجيح دادند و دوستدار آن شدند.» يعنى دوستى ايشان نسبت به دنيا چندان زياد شد كه آن را بهتر و برتر از زندگى در آخرت شمردند.

وَ أَنَّ اللَّهَ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكافِرِينَ‌- و خدا گروه كافران را هدايت نخواهد كرد.» پس آن كس كه دنيا را بر آخرت ترجيح دهد و آن را دوست بدارد، خدا با سلب كردن نور عقل وى او را در معرض خشم خويش قرار مى‌دهد، و او را در تاريكى جهل ذاتى خودش رها مى‌كند، از آن روى كه از ابتدا كفر را برگزيده بوده است.

اين آيه حكايت از آن مى‌كند كه معرفت و يقين و هدايت، همه بعد از اختيار و گزينش سالم و برتر شمردن آخرت بر زندگى دنيا حاصل مى‌شود.