پس پيروزى شما در اين هنگام حتمى نيست، بلكه به اذن خداوند است و در صورت انجام واجبات شرعى است.

وَ اللَّهُ مَعَ الصَّابِرِينَ‌ و خدا با آنهاست كه پايدارى مى‌كنند.» [67] و نمى‌توان بدون فداكارى در انتظار غنايم و دستاوردهاى جنگ نشست. پس پيامبرى نيست كه بدون آن كه زمين از كشتگان و مجروحان پر شود به غنايم دست يابد يا اسيرانى بگيرد.

ما كانَ لِنَبِيٍّ أَنْ يَكُونَ لَهُ أَسْرى‌ حَتَّى يُثْخِنَ فِي الْأَرْضِ تُرِيدُونَ عَرَضَ الدُّنْيا وَ اللَّهُ يُرِيدُ الْآخِرَةَ وَ اللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ‌ براى هيچ پيامبرى نسزد كه اسيران داشته باشد تا كه در روى زمين كشتار بسيار كند شما متاع اين جهانى را مى‌خواهيد و خدا آخرت را مى‌خواهد و او پيروزمند و حكيم است.» يعنى شما چشمتان به منافع زود گذر مادى است در حالى كه خداى تعالى براى شما آخرت را خواسته است.

[68] اگر نه اين بود كه خداوند پيروزى مؤمنان را مقرر داشته بود، اى بسا مستوجب عذابى بزرگ مى‌شدند. زيرا اينان با آن كه مى‌بايست همه به تبليغ رسالت بينديشند نه به منافع مادى باز هم به منافع مادى و غنايم گرايش يافتند. ممكن است مراد از عذاب بزرگ همان هزيمت از كارزار باشد.

لَوْ لا كِتابٌ مِنَ اللَّهِ سَبَقَ لَمَسَّكُمْ فِيما أَخَذْتُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ‌ اگر پيش از اين از جانب خدا حكمى نشده بود به سبب آنچه گرفته بوديد عذابى بزرگ به شما مى‌رسيد.» [69] آنچه حرام دانسته شده اين است كه پيكار جوى مسلمان همه همّ و غمّش منافع مادى باشد نه آنچه شرعا از غنايم براى پيكار جوى مقرر شده، زيرا آنچه مسلمانان در عرصه پيكار با ضوابط اسلامى به دست مى‌آورند،/ 96 تصرفش حلال است.

فَكُلُوا مِمَّا غَنِمْتُمْ حَلالًا طَيِّباً از آنچه به غنيمت گرفته‌ايد كه حلال و پاكيزه است بخوريد.»