مى‌گويد: موجود شو و آن چيز موجود مى‌شود.

إِنْ عِنْدَكُمْ مِنْ سُلْطانٍ بِهذا أَ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ‌ شما را بر آن سخن دليلى نيست. چرا درباره خدا چيزهايى مى‌گوييد كه به آن آگاه نيستيد.»

عاقبت افتراء

[69] چون بشر بداند كه مسئول حرفهاى خويش است و اگر بدون دليل سخنى درباره خدا بگويد مورد بازخواست قرار مى‌گيرد و سبب بدبختى او مى‌شود هرگز زبان افتراء به ذات بارى تعالى نخواهد گشود.

قُلْ إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ لا يُفْلِحُونَ‌ بگو آنها كه به خدا دروغ مى‌بندند رستگار نمى‌شوند.» سبب اين است كه دروغ بستن به خدا سبب انحراف عقيده و سلوك مى‌شود و منجر به انحرافات ديگر مى‌گردد.

[70] و در پايان عذاب شديد را در پى خواهد داشت.

مَتاعٌ فِي الدُّنْيا ثُمَّ إِلَيْنا مَرْجِعُهُمْ ثُمَّ نُذِيقُهُمُ الْعَذابَ الشَّدِيدَ بِما كانُوا يَكْفُرُونَ‌ برخوردارى از دنيا، آن گاه بازگشتشان به سوى ما، سپس به كيفر كفر ورزيدنشان عذابى سختشان بچشانيم.» بشر نمى‌تواند بگويد كه نمى‌دانسته. زيرا از او مى‌پرسند: پس چرا از جهل و هوس و هواى خود پيروى مى‌كردى و كلام خدا را نمى‌شنيدى؟ آيا از روى صدق و حقيقت به جستجوى سخن حق نمى‌رفته‌اى؟. از اينجا در مى‌يابيم كه هدايت و ضلالت از مسئوليتهاى انسان و اگر بشر اين حقيقت را بداند گمراه نمى‌شود/ 422 و سخن بيهوده بر زبان نمى‌آورد. قرآن كريم در اين آيات و آيات ديگر بشر را به اين حقيقت آشنا مى‌كند، زيرا اين راه نزديكترين راه رسيدن انسان است به هدايت.