مدتى معين قرار مى‌دهد. چون پيامبرشان مبعوث شد و رسالت خويش به انجام رسانيد، اگر آن امت او را تكذيب كردند خدا آن گونه كه مقتضاى عدالت است با آنان رفتار خواهد كرد. مؤمنان را پاداش نيك خواهد داد و كافران را جزاى بد و بر كس ستم نكند.

وَ لِكُلِّ أُمَّةٍ رَسُولٌ فَإِذا جاءَ رَسُولُهُمْ قُضِيَ بَيْنَهُمْ بِالْقِسْطِ وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ‌ هر امتى را پيامبرى بود. چون پيامبرشان بيامد كارهايشان به عدالت فيصله يافت و مورد ستم واقع نشوند.» سؤال اين است كه آيا اين رسول بايد مستقيما از سوى خدا بر او وحى نازل شود، يا اگر يكى از اولياء خدا باشد و تابع پيامبرى كه از سوى خدا بر او وحى نازل مى‌شده باز هم مشمول همان حكم مى‌شود؟

به نظر مى‌رسد حكم مشتمل بر شق ثانى هم خواهد بود.

[48] اما چه وقت خدا حكم خود را درباره امتى اجرا خواهد كرد؟ و مدت ميان بعثت رسول و كافر شدن مردم به او و نزول عذاب چقدر است؟

وَ يَقُولُونَ مَتى‌ هذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ‌ مى‌گويند: اگر راست مى‌گوييد اين وعده چه وقت خواهد آمد؟» پس اين مدت ادامه مى‌يابد و عذاب به تأخير مى‌افتد تا كافران به شيوه‌اى ريشخندكنان/ 398 بپرسند كه عذاب چه وقت خواهد بود؟ چرا ديگر عذاب نازل نمى‌شود؟

[49] اين سؤال از دو خطاى اساسى بشر پرده بر مى‌دارد.

خطاى اول: مردم مى‌پندارند تبليغ كننده رسالت همان است كه عذاب نازل مى‌كند.

خطاى دوم: مردم مى‌پندارند كه عذاب بايد بلافاصله بعد از عمل نازل شود.

قُلْ لا أَمْلِكُ لِنَفْسِي ضَرًّا وَ لا نَفْعاً إِلَّا ما شاءَ اللَّهُ‌ بگو: من درباره خود جز آنچه خدا بخواهد- مالك سود و زيانى نيستم.» چون خدا خواهد به قدرى كه حكمتش اقتضا مى‌كند سود مى‌رساند يا زيان.