پيشين از آن سخن رفت، چرا باز هم برخى از مردم ايمان نمى‌آورند و در وادى كفر سرگردان مى‌مانند؟

به طور خلاصه آن كه آنان ديدار با خدا را دوست ندارند، و به زندگى در اين سپنجى سراى خرسند شده‌اند و به نعمتهاى ناپايدار آن دلبستگى يافته‌اند و پنداشته‌اند كه آنچه بدان دلبسته‌اند هميشگى است و جاويدان. با اين خيالهاى باطل از آيات خداوندى كه آنان را هشدار مى‌دهد كه دنيا پايان‌پذير است و آدمى براى زندگى در سراى آخرت آفريده شده، غافل مى‌مانند.

عاقبت اين جماعت كافران چيست؟

جايگاهشان آتش است. زيرا با انديشه‌هاى تنگ ميدان خواه و ناخواه مرتكب گناه مى‌شوند و مستوجب آتش مى‌شوند.

در حالى كه مؤمنان مى‌دانند كه آن سوى اين دنياى گذرنده جهان ديگرى است بس فراختر و بهتر و گواراتر از اين حيات مادى. از اين رو اينان همه همشان تحصيل رضايت خداوند است كه راه رسيدن به آن جهان ابدى است اينان هدايت يافتگان‌اند،/ 336 زيرا پرتو ايمان هر نقطه تاريكى را روشن مى‌سازد و هر شك و شبهتى را از ميان بر مى‌دارد و در مى‌يابند كه پاداششان در برابر كارهاى نيكشان بهشتى است كه در آن نهرها جارى است.

هر بار ايمانشان روى در فزونى دارد. چون روى در خدا مى‌آورند بر زبان مى‌رانند «بار خدايا تو منزهى» و چون با يكديگر سخن مى‌گويند با «سلام» و تحيت سخن آغاز مى‌كنند. پس پيوند آنها با خدا و برادرانشان استوارى بيشترى مى‌يابد، و دلهايشان راضى است و مطمئن است از اين رو نعمت خداوندى را سپاس مى‌گويند: «سپاس خداى را، آن پروردگار جهانيان» را.

شرح آيات

آيا به ديدار خدا اميد دارى؟

[7] ديدار خداوند آفريدگار آسمانها و زمين، آن بخشاينده مهربان هدفى‌