نمى‌افتد. بنا بر اين نمى‌توانند به اهداف خلقت پى ببرند.

رابطه ميان زندگى و پرهيزگارى‌

هدفمند بودن آفرينش كه در نظام استوار آن و در تمام ابعاد عالم وجود تجلى دارد ما را به پرهيزگارى فرا مى‌خواند. چرا، و چگونه؟

امام جعفر صادق- عليه السلام- به اين حقيقت اشاره مى‌كند آن گاه كه براى مفضل/ 332 بن عمر در اين باب كه مطالعه در نظم عالم ما را به خدا راهبرى مى‌كند، سخن مى‌گويد. امام مفضل را مخاطب ساخته مى‌فرمايد

اى مفضل نخستين دليل بر وجود آفريننده جهان شيوه پديدار ساختن اوست اين جهان را و نظم و ترتيبى است كه بر آن حكمفرماست. چون در آفرينش جهان تأمل كنى آن را چونان خانه‌اى خواهى يافت كه هر چه بندگان او بدان نياز داشته‌اند در اين خانه مهيا كرده است. آسمان همانند سقفى بلند است و زمين همانند فرشى گسترده و ستارگان چون چراغهايى و بسى گوهرها در دل خاك نهان است و زمين چون خزانه‌اى است پر از گوهرهاى گرانبها. همه چيز بر روى زمين مهياست و انسان به مثابه خداوند اين خانه است انواع روييدنى‌ها براى رفع نيازهاى او مهيّاست و گونه‌هاى حيوانات همه در راه مصالح و منافع او هستند. چون در اينها بنگرى دريابى كه اين جهان به مقتضاى حكمت بالغه او آفريده شده. آفريدگار آن يكى است و اوست كه اجزاى عالم را بر طبق نظامى خاص به هم پيوسته. خدايى جز او نيست و از هر چه منكران مى‌پندارند فراتر و فراتر است و از آنچه كافران ملحدان مى‌گويند عظيم‌تر و عظيم‌تر است».

آرى، چون به ديده عبرت بنگرى دريابى كه هر چه در اين جهان پديد آمده براى هدفى است و او براى رسيدن به آن هدف در تكاپو است. اكنون اين سؤال پيش مى‌آيد كه آن هدف چيست؟ و ما چگونه مى‌توانيم به آن برسيم و غايت زندگى ما كدام است و راه وصول به آن چگونه است؟ اگر براى يافتن پاسخ اين پرسشها بينديشى چنان است كه در طريق كمال گام نهاده‌اى و مى‌خواهى خود را