/ 289 بدين گونه خداى تعالى از طلب آمرزش براى مشركان نهى فرموده است زيرا خدا آنها را راه نموده ولى آنان كورى و ضلالت را دوست داشتند خدا نيز برايشان گمراهى خواست و آنان را از رحمت خود دور نمود. خداوندى كه دارنده فرمانروايى آسمانها و زمين است دوستدار و سرپرست بشر است بدان سان كه او را از خاندان و خويشاوندان بى نياز مى‌گرداند.

شرح آيات

شرايط استغفار

[113] بعضى از مردم گناه مى‌كنند و آرزو مى‌كنند كه پيامبر يا يكى از اولياء خدا آنان را شفاعت كند، زيرا فرزند فلان ولى از اولياء خداست يا پيرو پيامبر است.

ممكن است اين آرزو، آرزويى معقول باشد ولى به سه شرط

اولا: اين آرزو، تنها يك آرزو نباشد بلكه آرزويى باشد توأم با عمل صالح. قرآن كريم مى‌فرمايد: «آيا آدمى تمنى مى‌كند، در حالى كه آخرت و دنيا از آن خداست». تا آنجا كه مى‌گويد: «براى آدمى جز آنچه براى به دست آوردنش سعى ورزيده نيست». اينها دليل بر اين است كه آرزو اگر در همان محدوده آرزو باقى بماند سودى نخواهد كرد.

ثانيا: رابطه و پيوستگى‌اش به ولى يا رسول رابطه و پيوستگى بر مبناى ايمان باشد نه آن كه فقط جنبه عاطفى داشته باشد يا پيوستگى نسبى باشد. زيرا پيغمبر پدر هيچ يك از افراد نيست بلكه پيش از هر چيز پيغمبر است و خداوند او را فرستاده تا مردم از او فرمان ببرند. اگر رابطه و پيوستگى از جهت ايمان به خدا باشد سبب شفاعت او مى‌شود.

ثالثا: گناه، شرك به خدا كه گناهى عظيم است نباشد، زيرا خدا هر گناهى را مى‌آمرزد مگر شرك به خود را.

با تحقق اين شروط پيغمبر يا ولى خدا مى‌تواند از گناهكاران شفاعت كنند