گاه مؤمنانى را كه عذرى دارند شيطان وسوسه مى‌كند و آنها از بيم آن كه مبادا حرج/ 253 به چنان شدتى نرسيده باشد كه آنان را از جنگ باز دارد. قرآن براى چنين كسانى است كه اعلام مى‌دارد كه اگر نيت صالح باشد و اخلاص در عمل خداوند نيكوكاران را مورد عتاب قرار نخواهد داد و در پايان هم مى‌افزايد كه

وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ‌ خدا آمرزنده و مهربان است.» [92] همچنين حرجى نيست بر كسانى كه آهنگ رفتن به جنگ دارند و نام خود را در زمره آماده شدگان به پيكار ثبت مى‌كند ولى دولت اسلامى توان آن را ندارد كه براى او سلاح مهيا كند يا آذوقه معين كند.

وَ لا عَلَى الَّذِينَ إِذا ما أَتَوْكَ لِتَحْمِلَهُمْ قُلْتَ لا أَجِدُ ما أَحْمِلُكُمْ عَلَيْهِ تَوَلَّوْا وَ أَعْيُنُهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ حَزَناً أَلَّا يَجِدُوا ما يُنْفِقُونَ‌ و نيز بر آنان كه نزد تو آمدند تا ساز و برگ نبردشان دهى و تو گفتى كه ساز و برگى ندارم و آنها براى خرج كردن هيچ نيافتند و اشك ريزان و محزون بازگشتند، گناهى نيست.» مفسران گويند كه اين سوره در حق گريندگان نازل شده و آنان هفت تن بودند كه نزد پيامبر آمدند و گفتند يا رسول اللَّه! ما را اسب و سلاح ده كه هيچ نداريم. پيامبر فرمود مرا نيز هيچ وسيله‌اى نيست. [11] چه بسا دلالت بر آن داشته باشد كه بر مسلمان واجب است كه همواره آماده پيكار باشد،/ 254 با هر وسيله‌اى كه برايش ممكن است. اگر نداشته باشد اقلا آمادگى روحى داشته باشد كه در حديث آمده است

هر كه بميرد و به جهاد نرفته باشد يا براى جنگ با خود پيمان نبسته باشد اگر بميرد چون اهل جاهليّت مى‌ميرد».