روى اخلاص صورت نمى‌پذيرد. اين معيارى است كه مؤمن را از كافر تميز مى‌دهد. اما اعمال ظاهرى مانند ساختن مسجد نه تنها به آنان سودى نمى‌رساند برايشان زيان‌آور هم هست زيرا بر ضد آنها شهادت خواهد داد.

/ 136 ما كانَ لِلْمُشْرِكِينَ أَنْ يَعْمُرُوا مَساجِدَ اللَّهِ شاهِدِينَ عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ بِالْكُفْرِ مشركان را نرسد كه در حالى كه به كفر خود اقرار مى‌كنند مسجدهاى خدا را عمارت كنند.» زيرا مسجد محراب مؤمن است و بيانگر هويت جامعه اسلامى است بنا بر اين ربطى به ياران طاغوت پرستندگان بتان سنگى و انسانى ندارد.

أُولئِكَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ‌ اعمال آنها ناچيز شده.» زيرا عملى كه بر يك بنيان استوار و يك ديد سالم و يك ايمان قوى استوار نباشد، چون درختى بدون ريشه و بنايى بدون پايه و بنيان فرو مى‌ريزد.

وَ فِي النَّارِ هُمْ خالِدُونَ‌ و در آتش جاويدانند.» [18] عمارت مسجد با گذاشتن سنگى بر روى سنگ ديگر صورت نمى‌بندد بلكه علاوه بر آن بايد با ايمان به خدا و روز بازپسين توام باشد و با به جاى آوردن نماز و دادن زكات همراه بود. مسجد بايد در برابر فشارهايى كه از سوى قواى سياسى و اجتماعى طاغوت بر آن وارد مى‌آيد پايدارى ورزد.

إِنَّما يَعْمُرُ مَساجِدَ اللَّهِ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ أَقامَ الصَّلاةَ وَ آتَى الزَّكاةَ وَ لَمْ يَخْشَ إِلَّا اللَّهَ‌ مسجدهاى خدا را كسانى عمارت مى‌كنند كه به خدا و روز قيامت ايمان آورده‌اند و نماز مى‌گذارند و زكات مى‌دهند و جز از خداى نمى‌ترسند.» ترسيدن از غير خدا بشر را به سوى تسليم به طاغوت كه خواه و ناخواه نوعى شرك است سوق مى‌دهد.

چون اين شروط به نحو كامل عملى شد آن گاه راه آدمى به سوى صلاح و فلاح گشوده خواهد گشت.

فَعَسى‌ أُولئِكَ أَنْ يَكُونُوا مِنَ الْمُهْتَدِينَ‌ اميد است كه اينان از