مى‌مانيم.

قُلْ أَ رَأَيْتَكُمْ إِنْ أَتاكُمْ عَذابُ اللَّهِ بَغْتَةً أَوْ جَهْرَةً بگو: آيا چه مى‌بينيد اگر عذاب خدا به ناگاه يا آشكارا بر شما فرود آيد.» از كلمه «به ناگاه» معلوم مى‌شود كه علم انسان درباره زندگى محدود است و «آشكارا» دال بر اين است كه قدرت و توانايى انسان هم محدود است.

حتى اگر بلا يا عذاب را آشكارا ببينيد ياراى آنش نيست كه خويشتن از آن برهاند.

هَلْ يُهْلَكُ إِلَّا الْقَوْمُ الظَّالِمُونَ‌ آيا جز ستمكاران هلاك مى‌شوند؟» اگر عذاب خدا را به سبب قدرت محدود خود چاره نتوانيم كرد پس چگونه اميد امان داشته باشيم؟

قرآن به اين سؤال پاسخ مى‌دهد و مى‌گويد كه خداوند حكيم است و بدون سبب بندگان خود را عذاب نمى‌كند، بلكه ستمكاران مشمول عذاب خداوندى قرار مى‌گيرند پس اگر خواهى كه از عذاب خدا در امان مانى مى‌توانى، ولى بدان شرط كه به راه عدالت بروى از ستم به خود و ديگران بپرهيزى تا ايمنى از عذاب خدا نصيبت شود.

وظايف پيامبران و مردم‌

[48] خداوند به طور مستقيم ظالم را عذاب نمى‌كند، او را نخست به وسيله رسولان خود هشدار مى‌دهد، ولى بشر در فهم نقش رسولان، دچار خطا مى‌شود و مى‌پندارد كه پيامبران آمده‌اند تا جوابگوى اعمال ايشان باشند يا آنان را به پذيرفتن رهنمودهاى خود مجبور سازند يا حتى همه وسايل سعادت را برايشان فراهم سازند، ولى خداوند تعالى اين پندار باطل مى‌نمايد كه

وَ ما نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلَّا مُبَشِّرِينَ وَ مُنْذِرِينَ‌ و ما رسولان را جز براى مژده دادن يا بيم كردن نمى‌فرستيم.»/ 73 و هدف از فرستادن پيامبران اين است كه وسايل امان از عذاب خدا را در دلها رشد دهد.