مى‌پذيرد. هنگامى كه بشر، آن را به ياد آورد و خدايش را شناخت مى‌تواند رسالت الهى را با همه تناسبها و هماهنگيهاى آن باز شناسد،/ 466 رسالت الهى فراگير است با پهنه‌اى از رحمت و شيوه‌هايى ظريف و همچون اسماء حسناى او داراى اركانى استوار. اين رسالت چونان خورشيد و ماه و گستردگى و قدرت آسمانها و استوارى و استقرار زمين و همچون پديده حيات كه حرارت بخش زندگى براى جانهاست، خود، نزديكترين راه به شمار مى‌آيد براى شناخت رسالت و رسول كه همان خداشناسى و ياد آوردن عظمت خدايى و قدرت و لطف و رحمت اوست و به همين سبب رسولان براى رسالت رسالتشان خدا را گواه مى‌گيرند.

قُلْ يا أَيُّهَا النَّاسُ إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُمْ جَمِيعاً- بگو اى مردم! من فرستاده خدا بر همه شما هستم.» هم چنان كه رحمت خداوندى همه چيز را در برگرفته رسالت او نيز شامل همگان شود.

الَّذِي لَهُ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ يُحيِي وَ يُمِيتُ‌- آن خدايى كه فرمانروايى آسمانها و زمين از آن اوست هيچ خدايى جز او نيست زنده مى‌كند و مى‌ميراند.» هم چنان كه به مردم حيات مادى داده است، به آنان با فرستادن رسولان حيات معنوى بخشيده و هم چنان كه آنان را از لحاظ جسمى مى‌ميراند، چون امر رسالت او را انكار مى‌كنند، آنان را از نظر معنوى مى‌ميراند.

فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ النَّبِيِّ الْأُمِّيِّ الَّذِي يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ كَلِماتِهِ‌- پس به خدا و رسول او، آن پيامبرانى كه به خدا و كلمات او ايمان دارد، ايمان بياوريد.» آن پيامبر شما را به خدا فرا مى‌خواند نه به خويشتن و او پيش از همه مردم و بيش از همه آنها به خدا و رسالت خويش ايمان دارد.

وَ اتَّبِعُوهُ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ‌- و از او پيروى كنيد باشد كه هدايت شويد.» [159] مسئله نبوت پيامبران نبايد منشأ خلاف و نزاع باشد. و نيز اديان‌