تورات و انجيل خود نوشته مى‌يابيد.» يعنى صفات و اسماء او را، هم چنان كه ارزشهاى دعوت او نيز مكتوب است.

يَأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهاهُمْ عَنِ الْمُنْكَرِ- آن كه به نيكى فرمانشان مى‌دهد و از ناشايست بازشان مى‌دارد.» همه رسالتهاى آسمانى مزرعه عقول را مى‌كاوند. و با فطرت آدميان سازگارند/ 464 و به نظر من «معروف» اينجا همان چيزى است كه قلب بشر آن را مى‌شناسد و منكر چيزى است كه قلب بشر آن را ناخوش مى‌دارد و انكار مى‌كند.

وَ يُحِلُّ لَهُمُ الطَّيِّباتِ وَ يُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ الْخَبائِثَ‌- و چيزهاى پاكيزه را بر آنان حلال مى‌كند و چيزهاى ناپاك را حرام.» اين «چيزهاى پاكيزه» و «چيزهاى ناپاك» را وحى معين مى‌كند و عقل نيز تصديق مى‌نمايد.

وَ يَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَ الْأَغْلالَ الَّتِي كانَتْ عَلَيْهِمْ‌- و بار گرانشان را از دوششان بر مى‌دارد و بند و زنجيرشان را مى‌گشايد.» بار گران ترجمه واژه «اصر» است. بشر از آنجا كه به زر و زيور زندگى دلبسته است و در برابر شهوات خويش و نعمتهاى مادى و مناصب مادى سست و تسليم شونده است، همواره خود را در زير فشار اين اميال و آرزوها حس مى‌كند.

اديان الهى يكى از كارهايشان اين است كه بشر را از زير اين فشار مى‌رهانند و او را متوجه جهانى ديگر مى‌كنند، جهان معنويت، در آينده نزديك يعنى در اين دنيا و آينده دور يعنى در آن جهان.

اديان الهى هم چنان كه بشر را از زير اين فشارها مى‌رهانند زنجيرهايى را كه قوانين و سنن مادى بر دست و پاى او نهاده‌اند مى‌گشايند و او را به آزادى مى‌رسانند.