تكذيب كردن نبوت نوح از جانب مردم سبب خشم خدا شد. زيرا اينان مردمى بودند كه ديده بصيرتشان كور شده بود و گمراه شده بودند و ديگران را نيز گمراه مى‌ساختند.

شرح آيات

اراده حكيمانه و قدرت شگرف‌

[57] قرآن حكيم نظر بشر را به طبيعت، طبيعتى كه لبريز از زندگى و جنبش است معطوف مى‌دارد و او را از حقايق مشهود به حقايق غيبى سوق مى‌دهد.

حقيقت آشكار اين است كه بادها به فرا رسيدن بارانها بشارت مى‌دهند ابرهاى گرانبار را حمل مى‌كنند و به بلاد مرده و بى‌حاصل مى‌برند و باران خود بر آنها فرو مى‌ريزند و از زمين گياه مى‌رويانند. آرى اين يك حقيقت مشهور و مشهود است و از آن دو نتيجه حاصل مى‌شود

اول: آن كه در ما وراى طبيعت اراده‌اى است حكيمانه كه آن را اداره مى‌كند.

/ 344 ديگر: آن كه قدرتى است شگرف حاكم بر جهان هستى كه مردگان را از زمين بيرون مى‌آورد و براى حساب اعمال حاضر مى‌آورد.

وَ هُوَ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّياحَ بُشْراً بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ‌- و اوست كه پيشاپيش رحمت خود بادها را به بشارت مى‌فرستد.» بادها سر خود به جايى نمى‌روند، آنها به مشيت و اراده خدا به هر جا مى‌روند براى هدفى و منظورى. بادها بشارت مى‌دهند كه رحمت حق در راه است و بشارت چيزى نيست كه تحقق بدون هدف و نقشه‌اى باشد بلكه بر مبناى نقشه‌اى حكيمانه و عملى منظم صورت مى‌پذيرد.

حَتَّى إِذا أَقَلَّتْ سَحاباً ثِقالًا سُقْناهُ لِبَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَنْزَلْنا بِهِ الْماءَ فَأَخْرَجْنا بِهِ مِنْ كُلِّ الثَّمَراتِ‌- چون بادها ابرهاى گرانبار را بردارند، ما آن را به سرزمينهاى مرده روان سازيم و از آن باران مى‌فرستيم و به باران هر گونه ثمره‌اى را