/ 194

[سوره الأنعام (6): آيات 133 تا 135]

وَ رَبُّكَ الْغَنِيُّ ذُو الرَّحْمَةِ إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ وَ يَسْتَخْلِفْ مِنْ بَعْدِكُمْ ما يَشاءُ كَما أَنْشَأَكُمْ مِنْ ذُرِّيَّةِ قَوْمٍ آخَرِينَ (133) إِنَّ ما تُوعَدُونَ لَآتٍ وَ ما أَنْتُمْ بِمُعْجِزِينَ (134) قُلْ يا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلى‌ مَكانَتِكُمْ إِنِّي عامِلٌ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ مَنْ تَكُونُ لَهُ عاقِبَةُ الدَّارِ إِنَّهُ لا يُفْلِحُ الظَّالِمُونَ (135)

/ 195

در آخرت پيروزى با كيست؟

رهنمودهايى از آيات

خدا را اسماء حسنى است. او بى‌نياز است و رحيم. چون بى‌نياز است قادر است كه همه خلق را نابود كند و به جاى آنها هر چه را كه مى‌خواهد بيافريند.

نشانه ديگر از غناى او اين است كه اين مخلوقات را به جاى مخلوقات ديگرى كه پيش از آنها بوده است آفريده است، ولى به سبب رحمت كامله خود چنين نمى‌كند، اگر چه نكردن او در اين زمان دليل آن نيست كه هرگز چنين نخواهد كرد، زيرا روزى خواهد آمد كه مدت زندگى بشر به پايان رسد و بدون آن كه او را توان مقاومت باشد كارش به پايان آيد.

بشر احساس ايمنى مى‌كند كه در اين برهه از زمان از آزادى برخوردار است و اين دليل رحمت خداست در حق او ولى روزگارى خواهد آمد كه چون زمانش به پايان رسد اين آزادى هم از او سلب خواهد شد. و اين به سبب بى‌نيازى پروردگار اوست از او. خداوند رحمت خود را از كسى برنمى‌گيرد مگر به سبب ستمى كه آن‌