دارد و نشانهاى از نيّت درونى خود اظهار و ابراز مىكند، متوقف
نمىماند و بسنده نمىكند بلكه علم او به درون سينهها و ذات دلها نفوذ مىكند و
راه مىيابد. شايد كسى بپرسد: رابطه ميان اين دو بخش آيه چيست؟ يا به تعبير ديگر:
تجاوز و ورود شب در روز و بر عكس چه رابطهاى با آگاهى خدا از/ 22 دلها دارد؟ پاسخ
اين است
كه اين هر دو نياز به دقّت و دانش و حكمت دارند، وانگهى هيچ كار و
شأنى خداوند را از كار و شأنى ديگر باز نمىدارد و به خود مشغول نمىسازد، پس
تدبير شؤون هستى (و گرداندن عالم كاينات با تمام بزرگى) او را از دقيقترين و
ظريفترين كارها باز نمىدارد، و براستى او بر همه چيز مسلّط است و چيرگى دارد و
اين چيرگى براى خدا سهل و آسان است. و نيز اين آيه متضمّن ردّى بر نظر كسانى است
كه مىگويند خدا همّت خود را بتمامى صرف امور بزرگ، چون حركت ستارگان و زمين كرده
و ديگر امور را به آفريدگان خود واگذاشته است.