نيازى به اثبات از خارج آن ندارد، و هدف از قسم در آن بيان صله و ارتباط است ميان غيب و شهود، يا ميان آنچه بشر از حقايق آفرينش مى‌داند با آنچه كه از آن آشكار است.

خداوند متعال مى‌گويد وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشى‌* وَ النَّهارِ إِذا تَجَلَّى* وَ ما خَلَقَ الذَّكَرَ وَ الْأُنْثى‌* إِنَّ سَعْيَكُمْ لَشَتَّى‌ «به شب كه بر سر جهانيان در آيد* و به روز كه روشن شود و پيدا* و به آفرينش نر و ماده* كه كردار شما بس پراكنده است»، [1] و گفت وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها* وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها* وَ النَّهارِ/ 93 إِذا جَلَّاها* وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها* وَ السَّماءِ وَ ما بَناها* وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها* وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها* فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها* قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها* وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها «و به آفتاب و برتافتن آن* و به ماه كه بر پى خورشيد ايستد* و به روز كه آن را پديدار كند* و به شب كه آن را بپوشاند* و به آسمان و ساختمان آن* و به زمين و گستردگى آن* و به جان و پديد آمدن آن* و به آن كه الهامبخش گنهكارى و پرهيزگارى آن است* رستگار شد آن كه آن را پاكيزه ساخت* و زيانكار شد آن كه به دسيسه‌اش برانگيخت»، [2] و گفت وَ الضُّحى‌* وَ اللَّيْلِ إِذا سَجى‌* ما وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ ما قَلى‌* وَ لَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُولى‌* وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضى‌ «به روز روشن و چاشتگاه* و به شب كه آرام گيرد* خداوندت تو را بدرود نكرد و خشمگين نشد* و انجام براى تو بهتر از آغاز نيست* و به زودى پروردگارت چندان به تو دهد كه خرسند شوى». [3] پس در مثال اول ميان شب كه دنيا را با تاريكى خود مى‌پوشاند، و روز كه با روشنى به صورت كامل آشكار مى‌شود، ارتباط برقرار شده است، و آنچه را كه از گونه اختلاف در ميان آنها وجود دارد، به صورتى ديگر ميان نر و ماده مشاهده مى‌كنيم، و ميان اختلاف سعى و كوشش در نزد مردم ... و در مثال دوم از ارتباط ميان بزرگى خورشيد و ماه، و شب و