قدر او را مى‌دانند و از مقام او در هراسند، چه خواهد بود.

شرح آيات

[37- 38] انسان ممكن است در دنيا آلاء پروردگار، يعنى نعمتها و آيات او را تكذيب كند يا از عملى كردن حق بگريزد، و براى اين كار به تراشيدن بهانه‌هاى واهى متوسل شود، چه خدا در دنيا به او مهلت داده/ 334 و مختارش كرده است كه هر چه مى‌خواهد بكند، اما در آخرت كه حكم به صورت خالص به دست خدا است، انسان چاره‌اى جز تسليم شدن به حق ندارد، و خداوند متعال گفته است

وَ يَوْمَ تَشَقَّقُ السَّماءُ بِالْغَمامِ وَ نُزِّلَ الْمَلائِكَةُ تَنْزِيلًا* الْمُلْكُ يَوْمَئِذٍ الْحَقُّ لِلرَّحْمنِ وَ كانَ يَوْماً عَلَى الْكافِرِينَ عَسِيراً «و روزى كه آسمان با ابر بشكافد و فرشتگان فرود آيند چنان كه بايد و شايد* پادشاهى حقيقى در آن روز مخصوص خداى بخشنده و مهربان (رحمن) است و آن روز براى كافران روزى سخت است». [73] پس منظره قيامت با تحوّلات جهانى هولناك آن انسان را از هر لباس پوشاننده شخصيت فقير و نيازمند او برهنه مى‌كند.

آسمانى كه همچون سقفى بزرگ مردمان را حفظ مى‌كند و بر آنان سايه مى‌افكند، در روز قيامت به هم پيوستگى خود را از دست مى‌دهد، و رنگ آن از كبودى به سرخى مبدل مى‌شود و از اين لحاظ به گل سرخى همانند مى‌شود

وَ انْشَقَّتِ السَّماءُ فَهِيَ يَوْمَئِذٍ واهِيَةٌ «و آسمان شكافت و در آن روز سست شد»، [74] و سپس مى‌گدازد و روان مى‌شود يَوْمَ تَكُونُ السَّماءُ كَالْمُهْلِ‌ «روزى كه آسمان همچون روغن گداخته شود»، [75] و به صورت دهان درآيد، و آن چيزى است كه از گل سرخ پس از جوشاندن و فشار دادن آن به دست مى‌آيد و گلاب نام دارد.

فَإِذَا انْشَقَّتِ السَّماءُ فَكانَتْ وَرْدَةً كَالدِّهانِ‌ «پس چون آسمان شكافت‌