يافتن خواسته خويش با يارى و توفيق او بكوشيم، و از او خواستار اجابت شويم.

نبايد براى خواسته‌هاى خويش آسمانه‌اى قرار دهيم و تجاوز از آن را بر خود روا ندانيم، و پيامبر بزرگوار ما (ص) كه داناترين آفريدگان است/ 318 از خداى خويش چنان مى‌خواهد كه زِدْنِي عِلْماً «بر علم من بيفزا»، [58] و او در ميان مردم بالاترين درجه را دارد و قرب و منزلت او از همگان افزونتر است، ولى وحى به او فرمان مى‌دهد كه خواستار مزيد شأن و رفعت شود وَ مِنَ اللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَةً لَكَ عَسى‌ أَنْ يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقاماً مَحْمُوداً «و پاسى از شب را، علاوه بر آن، به شب زنده‌دارى بپرداز، باشد كه پروردگارت تو را به مقامى پسنديده برگزيند»، [59] و به ما فرمان مى‌دهد كه صبح و شام بر او صلوات بفرستيم تا خدا درجه او را افزايش دهد، و ما مى‌گوييم: (اللهم آت محمدا افضل ما سأل و افضل ما سئل له و أفضل ما أنت مسئول له إلى يوم القيامة)، براى چه؟ براى آن كه نعمت خدا پايانى ندارد، و بنا بر اين هميشه بايد چشمداشت آفريدگان نسبت به آن وجود داشته باشد. و اين خود دعوتى به انديشيدن درباره چشمداشت و توقع بزرگ است و بالا رفتن به مقامى بلندتر در نزد خدا. و از جمله وصيتهاى امام على (ع) به پسرش حسن (ع) است: «و بدان كه كسى كه گنجينه‌هاى آسمان و زمين در دست اوست، تو را در دعا رخصت داده و پذيرفتن دعايت را بر عهده خود نهاده، و تو را فرمود كه از او خواهى تا به تو دهد، و از او طلبى تا تو را بيامرزد. و ميان تو و خودش كسى را نگمارده تا تو را از وى باز دارد، و از كسى ناگزيرت نكرده كه نزد او برايت ميانجيگرى آرد ... سپس كليد گنجهاى خود را در دو دستت نهاده كه به تو رخصت سؤال از خود را داده تا هر گاه خواستى درهاى نعمت او را با دعا بگشايى». [60] و آن كس كه حق سؤال و خواستن بخشيده، از اجابت كسى را محروم نمى‌كند، پس سؤال و بداء دو مظهر جلىّ و آشكار براى نام الرحمن است، و دو نعمت بزرگ براى مردم از جانب خدا.