است». [36] دين در كسانى تجلّى پيدا مى‌كند كه به آن تحقق مى‌بخشند، همچون پيامبران و امامان هدايت كننده به خدا، و امام رضا عليه السلام در پاسخ پرسش ابو الصلت از او درباره «وجه اللَّه» كه گفت: اى پسر رسول خدا! معنى اين خبر روايت شده كه پاداش لا اله إلّا اللَّه گفتن نظر كردن به وجه خداى تعالى است چيست؟، گفت: «اى ابو الصلت! هر كس خدا را با وجه و چهره‌اى همچون ديگر وجوه و چهره‌ها تشبيه كند، كفر ورزيده است، ولى وجه خدا پيامبران و حجتهاى او صلوات اللَّه عليهم‌اند، كه به توسط ايشان به خداى عزّ و جلّ رو و توجه مى‌شود، و نيز به دين و معرفت او». [37] و امام صادق (ع) گفت: «ما وجه خداييم». [38] بنا بر اين وجه اللَّه حق تحقق يافته در سنتها و شريعتها و دين او و اولياى او است، و همه چيز جز آن فانى است، پس بر ما است كه به آن متمسك شويم و متغيرها در ما تأثير نداشته باشد، پس اگر كسى از ما به اعمال نيك و صالح مى‌پردازد، اين را براى خدا و لوجه اللَّه انجام دهد، تا به پاداش آن در روز جزا برسد، و اگر عمل صالح نه براى وجه اللَّه بلكه براى ريا صورت بگيرد، آيا مى‌تواند سودى داشته باشد؟

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ‌.

پس با آيه فناء ممكن نيست كه كسى مدعى خدايى شود يا ديگرى براى او چنين ادعايى كند، يا مدّعى آن شود كه نسبت به خدا نادان است،/ 313 و اگر ناگزير است كه چنين باشد، نخست بايد مرگ را از خود دور كند، يا ديگران او را از مرگ دور كنند.

[29- 30] سپس قرآن به بيان صفت ديگرى از پروردگارمان مى‌پردازد كه ما را نسبت به او فرمانپذيرتر و متوسلتر مى‌سازد، و آن صفت بداء است كه به معنى‌