محسوب مى‌شود، تا هماهنگى با سياق سوره داشته باشد كه هدف آن بيان تجلّيات رحمت خدا (اسم الرحمن) در زندگى است، بدان سبب كه زيور و آرايش منتها درجه نعمت است.

يَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ‌ «بيرون مى‌آيد از آنها مرواريد و مرجان.» خدا تنها نيازمنديهاى ضرورى ما را در درياها قرار نداده، بلكه چيزهاى كمالى و تجملى نيز در آن پديد آورده است وَ هُوَ الَّذِي سَخَّرَ الْبَحْرَ لِتَأْكُلُوا مِنْهُ لَحْماً طَرِيًّا، وَ تَسْتَخْرِجُوا مِنْهُ حِلْيَةً تَلْبَسُونَها، وَ تَرَى الْفُلْكَ مَواخِرَ فِيهِ، وَ لِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ‌ «و او است آن كه در اختيار شما قرار داد دريا را تا از آن گوشت تازه بخوريد، و از آن زيورى براى لباس و پوشيدن خود استخراج كنيد، و در آن كشتيها را مى‌بينى كه آب را مى‌شكافند (و پيش مى‌روند)، و تا از فضلش جستجو كنيد و باشد كه سپاس گزاريد»، [32] و قرآن با اين آيه از سوره الرحمن پندارهاى قديمى را از ميان برد كه مى‌گفتند از آب رودخانه‌ها مرواريد و مرجان به دست نمى‌آيد، و علم نوين خلاف آن را به اثبات رسانيد، و بدين گونه كتاب خدا بر تمدن بشرى پيشى خود را نشان مى‌دهد.

شايد در آيه اشاره‌اى به آن باشد كه استخراج زيور و آراستن خود به آن مباح است، مگر خداوند سبحانه و تعالى نگفته است قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ اللَّهِ الَّتِي أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّيِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ، قُلْ هِيَ لِلَّذِينَ آمَنُوا ... و نيز گفت خُذُوا زِينَتَكُمْ عِنْدَ كُلِّ مَسْجِدٍ.

[23- 25] اين بود نمونه‌اى از نعمتهاى خدا كه براى انسان، هر وقت كه بر كشتى در دريا سوار مى‌شد، يا در اعماق آن فرو مى‌رفت، و نيز در آن هنگام كه به آفاق آفرينش نظر مى‌انداخت و خورشيد و ماه و ستارگان و زمين و درياها و رودخانه‌ها را مشاهده مى‌كرد، و سپس به تجسس در ژرفناى نفس خويش و بعدها و