أَتَّخَذْناهُمْ سِخْرِيًّا أَمْ زاغَتْ عَنْهُمُ الْأَبْصارُ* إِنَّ ذلِكَ لَحَقٌّ تَخاصُمُ أَهْلِ النَّارِ- و گفتند كه ما را چه شده است كه مردمانى را نمى‌بينيم كه آنان را از جمله اشرار مى‌شمرديم* و به مسخره كردن ايشان مى‌پرداختيم، چرا از ديدار ما دور مانده‌اند؟»، پس براى مردم حكمهاى فورى صادر نكنيد بلكه لازم است كه مقياس ما در حكم و اظهار نظر وابسته به مقدار ملتزم بودن ايشان به ارزشها بوده باشد.

بنا بر اين به كارهاى نيكى كه انجام دادى مغرور مباش، و كارهاى بد مردمان را بر ايشان عيب مگير، و خود را برتر از ديگران مشمار. و باشد كه شخصى عملى را در صورتى بر برادر دينى خود عيب شمارد كه خود مرتكب كارى زشت‌تر از آن مى‌شود، و شايد/ 249 آن شخص به عذرى ناگزير از انجام دادن آن كار زشت بوده، و بر اثر فشارهاى تربيتى يا اقتصادى يا اجتماعى مرتكب آن عمل شده است، در صورتى كه شخص عيب جوى وى بدون فشار همان عمل را انجام مى‌دهد، و در اين صورت است كه خدا گناه برادر او را مى‌بخشد ولى خود او را از آمرزش محروم مى‌سازد.

تو را ما به عنوان وكيل براى ايشان نفرستاديم‌

[54] رَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِكُمْ إِنْ يَشَأْ يَرْحَمْكُمْ أَوْ إِنْ يَشَأْ يُعَذِّبْكُمْ وَ ما أَرْسَلْناكَ عَلَيْهِمْ وَكِيلًا- پروردگارتان به خوبى شما را مى‌شناسد، اگر بخواهد شما را مشمول رحمت خود قرار مى‌دهد، و اگر بخواهد عذابتان مى‌دهد، و تو را به عنوان وكيل براى ايشان به رسالت نفرستاده‌ايم.» رسول همچون گواه و بشارت دهنده و بيم دهنده‌اى به رسالت مبعوث شده است نه براى آن كه وكيل خدا براى مردم باشد تا هر كس را كه بخواهد در رحمت خدا داخل كند، و هر كه را خواهد از آن خارج سازد. اين كار تنها اختصاص به خدا دارد.

پس تو نمى‌توانى مردمان را، چنان كه مى‌خواهى، دسته بندى كنى؛ آيا اين‌