فرق نمى‌گذاريم و گفتند كه: شنيديم و پروردگارا! براى رسيدن به آمرزش تو اطاعت كرديم و سرنوشت به دست تو و بازگشت به سوى تو است» پس خداى تعالى گفت لا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلَّا وُسْعَها لَها ما كَسَبَتْ وَ عَلَيْها مَا اكْتَسَبَتْ‌- خدا هيچ كس را به چيزى بيش از توانايى او مكلف نمى‌سازد، و آنچه كسب مى‌كند يا به سود او است و يا به زيان او» پس گفتم رَبَّنا وَ لا تَحْمِلْ عَلَيْنا إِصْراً كَما حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِنا- پروردگارا بر ما كشيدن بارى را تحميل مكن همچون آن كه بر كسان پيش از ما تحميل كردى»، و خدا گفت: «لاحملنّك».

پس گفتم رَبَّنا وَ لا تُحَمِّلْنا ما لا طاقَةَ لَنا بِهِ وَ اعْفُ عَنَّا وَ اغْفِرْ لَنا وَ ارْحَمْنا أَنْتَ مَوْلانا فَانْصُرْنا عَلَى الْقَوْمِ الْكافِرِينَ‌- پروردگارا! بارى را كه طاقت كشيدن آن را نداريم بر ما تحميل مكن و ما را ببخش و بيامرز و مشمول رحمت خويش ساز تو سرور و مولاى مايى پس ما را بر كافران نصرت ده».

پس خداوند تبارك و تعالى گفت كه: «اين را به تو و امتت بخشيدم».

و امام صادق عليه السلام گفت

«بر خداى تعالى هيچ كس گراميتر از رسول اللَّه وارد نشد تا خواستار اين خصال براى امت خويش شود.» [18]/ 193 پس رسول خدا گفت: «پروردگارا! به پيامبرانت فضيلتهايى بخشيدى، پس به من نيز از آنها ببخش، و خدا گفت: در ميان آنچه به تو بخشيدم دو كلمه از زير عرش من است: «حول و قوتى جز به خدا نيست، و نجات از تو جز به تو بازگشتن وجود ندارد» گفت: فرشتگان به من گفته‌اى را آموختند كه در صبح و شام آن را مى‌گويم: «خدايا! ستم من به عفو تو پناه برده است، و گناهم به مغفرتت، و خواريم به عزتت، و فقرم به بى‌نيازيت، و وجه و ارزش فناپذيرم به وجه باقى و فناناپذير تو».