پذيرفت و نفرين كرد. خدا به او وحى فرستاد كه در فلان ماه و فلان روز عذاب خدا مى‌رسد. چون زمان فرا رسيدن عذاب نزديك شد يونس خود از شهر بيرون آمد. عابد نيز با او بود ولى عالم در شهر نزد مردم ماند. چون زمان مقرر در رسيد عالم قوم را گفت كه به درگاه خدا تضرع كنيد باشد كه بر شما رحمت آرد و عذاب را دفع كند.

/ 457 آنان درون غارى رفتند و ميان كودكان و مادران جدايى افكندند با حيوانات نيز چنين كردند و گريه و زارى كردند و دست به دعا و انابه برداشتند عذابى را كه به آنها نزديك شده بود خدا از آنان دور نمود». [1] در بعضى از تفسيرها آمده است كه قوم يونس از آن پس توبه كردند توبه‌اى بى‌بازگشت. و هر ستمگرى حق ستمديده بداد. حتى اگر سنگى غصبى در پى خانه‌اى بود خانه ويران كردند و آن سنگ به صاحبش دادند.

از اين حديث بر مى‌آيد كه سبب پذيرفته‌شدن توبه قوم يونس آن بود كه علما را گرامى مى‌داشتند و مقام علم را احترام مى‌كردند.

[سوره يونس (10): آيات 99 تا 103]

وَ لَوْ شاءَ رَبُّكَ لَآمَنَ مَنْ فِي الْأَرْضِ كُلُّهُمْ جَمِيعاً أَ فَأَنْتَ تُكْرِهُ النَّاسَ حَتَّى يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ (99) وَ ما كانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلاَّ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ يَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لا يَعْقِلُونَ (100) قُلِ انْظُرُوا ما ذا فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما تُغْنِي الْآياتُ وَ النُّذُرُ عَنْ قَوْمٍ لا يُؤْمِنُونَ (101) فَهَلْ يَنْتَظِرُونَ إِلاَّ مِثْلَ أَيَّامِ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِهِمْ قُلْ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ (102) ثُمَّ نُنَجِّي رُسُلَنا وَ الَّذِينَ آمَنُوا كَذلِكَ حَقًّا عَلَيْنا نُنْجِ الْمُؤْمِنِينَ (103)

/ 458