قرآن مىپرسد: آيا اين كسان كه شريكان خدا مىپنداريد مىتوانند
بيافرينند، سپس از ميان ببرند و بار ديگر وجود بخشند، آن سان كه خدا مىتواند، و
مشركان مىدانند كه آفرينش تنها به دست خداست، پس چرا بار ديگر دروغ مىبندند و
دروغ مىگويند.
بار ديگر مىپرسند: چه كسى است كه زندگان را چون حيات بخشد و هدايت
مىكند و زندگى معنوى و مادى آنان را سامان مىدهد؟ خداى يكتا يا بتان؟
آن گاه پاسخ مىدهد كه خداست آن كه ما را هدايت مىكند و ما را عقل و
گوش و چشم داده و زندگان را غرايزى عطا كرده كه به نيروى آن به صلاح خود راه
مىبرند پس با وجود اين آيا درست است كه تسليم بتان شويم كه نمىتوانند ما را
هدايت كنند؟ چگونه مشركان تسليم موجودى مىشوند كه نه توان هدايت كردنش هست و نه
استعداد هدايت شدن؟
آرى، سبب ضلالت و گمراهى ايشان اين است كه تابع گمان خود هستند/ 378
و پيرو خيالات فاسد خويش. گمان هرگز ما را به حق و واقع راهنمايى نخواهد كرد نتيجه
پيروى از گمان ارتكاب اعمال ناپسند است و بس.
شرح آيات
كفر پس از معرفت
[34] كسى كه از پادشاه ستمگر پيروى مىكند و آن كه در برابر توانگر