مناجات منظوم‌

میرزا حسین نوری در صحیفه سجادیه چهارم دو قطعه مناجات منظوم به امام سجاد علیه‌السلام نسبت داده است و یاد آور شده که آنها را به خط یکی از علما یافته و به دستش افتاده است.
مناجات اول
«ألم تسمع بفضلک یا منایا
دعاء من ضعیف مبتلاء [1] .
غریقا فی البحار الغم حزنا
اسیرا بالذنوب و بالخطاء
أنادی بالتضرع کل یوم
مجدا بالتبتل و الدعاء
لقد ضاقت علی الأرض طرا
و أهل الأرض ما عرفوا دوائی
فخذ بیدی انی مستجیر
بعفوک یا عظیم، و یا رجائی
أتیتک باکیا فارحم بکائی
حیائی منک أکثر من خطائی
ولی هم و أنت لکشف همی
ولی داء و أنت دواء دائی
و أیقظنی الرجاء فقلت ربی
رجائی أن تحقق لی رجائی
تفضل سیدی بالعفو عنی
فانی فی بلاء من بلاء»
«ای مقصد و مقصود من آیا به فضل و کرمت به دعای این بنده ضعیف و گرفتار توجه نمی‌کنی؟
بنده‌ای که در دریاهای غم و اندوه غرق و اسیر و گرفتار گناهان و خطاهاست!
خدایا همه روزه از روی تضرع و زاری، تو را می‌خوانم در حالی که برای خلوص و نیایش کوشایم.
خداوندا همه زمین بر من تنگ شده و اهل زمین دوای درد مرا نشناختند!
پس تو ای خدای بزرگ و ای مایه امید من، از روی لطف دست مرا بگیر که به عفو تو پناه آورده‌ام.
خدایا با چشم گریان به در خانه تو آمده‌ام پس به گریه‌ام ترحم کن که شرمندگیم بیشتر از گناهم می‌باشد.
خداوندا مرا اندوهی است که تنها تو می‌توانی برطرف سازی و مرا دردی است که داروی دردم تویی.
و امید به درگاهت مرا از خواب غفلت بیدار کرد، این بود که گفتم: پروردگار من، ای امید من! امیدم را بر آور.
مولای من به لطف و بخشش خود بر من تفضل کن که من دچار بلاهای پیاپی هستم.و
مناجات دوم
«الیک یا رب قد وجهت حاجاتی
و جئت بابک یا ربی بحاجاتی
أنت العلیم بما یحوی الضمیر به
یا عالم السر علام الخفیات
أقض الحوائج لی ربی فلست أری
سواک یا رب من قاض لحاجتی...» [2] .
«پروردگارا حاجتهایم را به سوی تو آورده‌ام و ای پروردگار با نیازمندیهای خود به در خانه تو آمده‌ام.
تو به آنچه در دل دارم آگاهی ای دانای راز نهانی و ای که از همه نهانها بخوبی آگاهی!
پروردگار من! حوایج مرا بر آور که من جز تو ای خدای بزرگ بر آورنده حاجاتی سراغ ندارم!»
پی نوشت ها:
[1] عبارت به همین نحو است و ناموزونی این شعر پر واضح است، و نسبت چنین شعری به امام زین العابدین علیه‌السلام بسیار بعید است.
[2] این قطعه شعر نیز مانند مناجات قبلی به همان منوال دارای ناهنجاری و اختلال وزن است و آنچه به نظر می‌رسد، این است که به یقین هر دو قطعه از مجعولاتی است که به امام علیه‌السلام نسبت داده‌اند زیرا چگونه ممکن است چنین اشعار مشوشی را که هیچ آرایشی ادبی و یا بلاغی ندارد به امام سجاد علیه‌السلام نسبت داد امامی که صاحب صحیفه سجادیه است که در میان کلام عرب در بلاغت و فصاحت نظیر آن دیده نشده است.
منبع: تحلیلی از زندگانی امام سجاد (جلد 2)؛ باقر شریف قرشی؛ ترجمه محمد رضا عطائی؛ کنگره جهانی حضرت رضا علیه السلام 1372.