گفتگو با حیوانات

امام که خلیفه الله بر روی زمین است در تمام شؤون، رنگ خدا گونه و مظهر صفات حسنای الهی است. صبغة الله و من احسن من الله صبغة [1] «رنگ خدا و چه رنگی زیباتر از رنگ خدا». هنگامی که فرد مظهر صفات الهی شد، همانند خدا سمیع، علیم، حکیم، رحیم، ودود، و... می‌گردد. مانند خدای سبحان به هر نطقی آگاه، به هر صدایی آشنا و به هر نجوایی آگاه می‌گردد. در زندگی پیامبران و امامان فراوان سخن از گفتگوی آنان با پدیده‌های نظام هستی، پرندگان، چرندگان و درندگان و... وجود دارد. معلوم می‌شود این‌ها نمونه‌هایی است که ابراز شده و همانند ماها به آنها دستیازی حاصل نموده‌ایم. این‌ها گواه بر این است که پیامبر و امام و هر کس دیگر که خلیفه الله قرار گرفت و مظهر صفات خدایی شد، همانند خدا هر صدایی را می‌شنود و از هر رازی آگاه می‌گردد. چون فرصت محدود است و به بیان برخی ویژگی‌ها و اعجازهای سید العابدین علیه‌السلام اشاره می‌شود.
حضرت با حیوانات گوناگون سخن می‌گفت و سخن آنان را می‌شنید و درک می‌کرد. امام آگاه به اسرار و آگاه به آشکار است. امام آگاه به پیدا و آگاه به پنهان است. ابوحمزه می‌گوید در کنار علی بن الحسین علیه‌السلام در خانه حضرت بودم که گنجشک‌ها بر شاخه‌های درختان سر و صدا می‌کردند، حضرت پرسید، آیا می‌فهمی اینها چه می‌گویند، گفتم خیر. فرمود خدا را تقدیس می‌کنند و روزی خود را طلب می‌نمایند. تقدس بها و تسأله قوت یومها. آنگاه فرمود من به نطق پرندگان آگاه هستم، علمنا منطق الطیر و اوتینا من کل شی‌ء سببا. [2] و هر آن که خلیفه الله شد می‌فهمد و با آنان سخن می‌گوید.
ابوبصیر از فردی روایت می‌کند، در مسیر مدینه به مکه در «ابواء» همراه علی بن الحسین علیه‌السلام می‌رفتیم. گوسفندی به همراه بره‌اش از گله جدا افتاده بود و همواره صدا می‌کرد. امام از عبدالعزیز سؤال می‌کند، می‌فهمی چه می‌گوید، وی می‌گوید خیر، حضرت می‌فرماید می‌گوید مرا به گله ملحق کن که گوسفندی در این مکان از گله جدا افتاده طعمه گرگ شده است. [3] .
در مسیر حرکت حضرت با همراهانش در راه مدینه به در هنگامی که مشغول صرف صبحانه بودند، روباهی از کنار آنان عبور می‌کند. حضرت از اصحابش می‌خواهد که تعهد دهند که کاری به روباه نداشته باشند، آنان می‌پذیرند. آنگاه حضرت روباه را می‌خواند و در کنار آنان قرار می‌گیرد و مقداری غذا به وی می‌دهد. یکی از همراهان روی برگردانده و ترش می‌کند. روباه برمی‌گردد. امام می‌پرسد، چه کردید که حیوان روی گردان شد، آن شخص که روی ترش کرده بود، اعتراف می‌کند که من روبرگرداندم. [4] از این نمونه‌ها فراوان در زندگی امامان وجود دارد.
ضامن آهو
امام سجاد علیه‌السلام به همراه اصحابش در بیابان نشسته بودند که آهویی به سمت حضرت می‌آید. هنگامی که به حضرت می‌رسد، دست‌ها را بر زمین می‌کوبد و دم خود را حرکت می‌دهد. حضرت از همراهان می‌پرسد، آیا متوجه می‌شوید که چه می‌گوید، می‌گویند خیر. حضرت می‌فرماید این آهو می‌گوید یکی از فرزندانم به دست صیاد گرفتار شده است، از وی بخواهید تا آن را رها کند تا به وی شیر بنوشانم. حضرت به همراه همراهانش به صیاد مراجعه نموده و از وی می‌خواهند که بچه آهو را رها سازد. صیاد نیز می‌پذیرد. بچه آهو را آزاد می‌سازد و هنگامی که مادرش به وی شیر می‌نوشاند، امام ضمانت می‌کند و از صیاد می‌خواهد از بچه آهو صرف‌نظر کند که صیاد می‌پذیرد. آنگاه آهو به همراه بچه‌اش در حالی که دم خود را حرکت می‌دهد جدا می‌شود. حضرت از همراهان می‌پرسد، می‌فهمید چه می‌گوید، می‌گویند خیر. حضرت می‌فرماید آهو سپاسگزاری نموده و می‌گوید که فرزند مرا به من برگرداندی، خدا هر غایب و مسافر تو را به تو برگرداند. [5] .
این گونه امام همام با حیوانات سخن می‌گوید و این گونه حیوانات نسبت به امام علیه‌السلام شناخت دارند و حضرت را شفیع قرار می‌دهند تا گرفتاری بر آنان هموار گردد. حضرت نیز این گونه در زدودن غم و اندوه آنها نقش ایفا نموده، گرفتاری را برطرف می‌سازد. که امام ملک و امام ملکوت، امام هستی این گونه است. ابراز این نمونه‌ها برای همانند ماها این نتیجه را ببار دارد که این موارد به عنوان نمونه ابراز شده‌اند. امام با همه نظام هستی با همه پدیده‌ها در ارتباط تکوینی است و کانال فیض الهی است.