عبدالحی بن العماد الحنبلی

صاحب کتاب «شذرات الذهب فی أخبار من ذهب»(متوفی 1089) میگوید:
«زین‌العابدین علی بن الحسین الهاشمی، سمی زین‌العابدین لفرط عبادته و کان وروده فی الیوم و اللیلة ألف رکعة الی أن مات و کان یوم استشهد والده مریضا فلم یتعرضوا له... و من بر زین‌العابدین لامه أنه کان لا یأکل معها فی صحفة و قیقول أخشی أن تسبق یدی الی ما سبقت عینها الیه... و تکلم فیه رجل و افتری علیه فقال: ان کنت کما قلت فاستغفر الله و ان لم أکن کما قلت فالله یغفر لک. قبل رأسه و قال: جعلت فداک، لست کما قلت فاغفرلی. قال: غفرالله لک فقال له الرجل: الله أعلم حیث یجعل رسالته» [1] .
«زین‌العابدین علی بن حسین هاشمی، به جهت زیادی عبادتش «زین‌العابدین» نامیده شد و تا روزی که فوت کرد در هر شبانه‌روز هزار رکعت نماز می‌خواند و روزی که پدرش به شهادت رسد، مریض بود و لذا متعرض او نشدند... و از نیکیهای زین‌العابدین به مادرش این بود که در یک ظرف با او غذا نمی‌خورد و می‌گفت: می‌ترسم دستم به غذائی دراز شود که قبل از من نظر مادرم را جلب کرده است... مردی درباره (امام) صحبت کرد و به او افتراء بست. فرمود: اگر آنچه گفتی در من باشد، از خدا می‌خواهم مرا بیامرزد و اگر نباشد، خداوند تو را بیامرزد (و آن مرد که چنین شنید) سر آن حضرت را بوسید و گفت: فدایت شوم آنچه من گفتم در تو نیست پس مرا ببخش. فرمود: خداوند تو را بیامرزد. آن مرد به امام گفت: «الله اعلم حیث یجعل رسالته».