عمر بن عبدالعزیز

عمر بن عبدالعزیز از جمله کسانی است که معاصر امام زین العابدین علیه‌السلام بوده و از مقام والای او مطلع بود، روزی امام (ع) با وی دیدار کرد و چون برگشت، عمر رو به یارانش کرد و پرسید: «شریفترین مردم کیست؟» جمعی از افراد چاپلوس حاضر در جلسه گفتند: «شما.»
عمر، با تمام صراحت حقیقت را بیان کرد و گفت:
«هرگز! همانا شریفترین مردم این آقا بود که از نزد ما رفت - یعنی امام زین العابدین - و آن کسی که مردم دوست دارند که از پیروان او باشند، اما او دوست ندارد که پیرو دیگری باشد.» [1] .
معنای سخنان عمر، آن است که امام علیه‌السلام به مقامی از شرافت و بزرگی رسیده است که هیچ کسی از طبقات مختلف مردم نرسیده و همه دوست دارند که نوعی پیوستگی و ارتباط با آن حضرت داشته باشند، و این هم به خاطر مقام و منزلت والای اجتماعی آن بزرگوار است در حالی که او مایل نیست و دوست ندارد وابسته به کسی باشد زیرا همه در درجه‌ای پایین‌تر از آن حضرت قرار دارند و بزرگداشت و تجلیل عمر از امام تا بدان جا رسیده بود که وقتی خبر وفات امام را شنید، جملات زیر را در سوک آن بزرگوار گفت: «چراغ روشنی‌بخش دنیا و زینت و جمال اسلام و زیور عبادت کنندگان از دست رفت.» [2] .