صبر و تسلیم

مقام تسلیم در برابر حق تعالی از جمله مقام‌های ارباب سیر و سلوک از مقامات بالای سیر الهی است که پس از مرتبه رضا به قضای الهی قرار دارد و پس از مقام تسلیم، مقام شکر است. امام علی بن الحسین علیه‌السلام در سیره عملی خود، نمایانگر مقام تسلیم و شکر در برابر خواست الهی بود. عالمان اهل‌سنت در کتاب‌هایشان چندین ماجرا از مقام صبر و تسلیم آن حضرت نقل کرده‌اند. برای مثال، آمده است: «گروهی مهمان علی بن الحسین علیه‌السلام بودند. خادمی که سیخ‌های کباب در دست داشت، عجله کرد. سیخ‌ها از دست وی بر سر فرزند خردسال علی بن الحسین علیه‌السلام که زیر پله ایستاده بود، افتاد و او را کشت. امام با عجله بالای سر بچه رسید و وقتی او را مرده یافت، به جای زدن خادم، به او گفت (نگران نباش) تو عمدا چنین کاری نکرده‌ای. آن گاه فرمود: تو را در راه خدا آزاد کردم. سپس برای خاک سپاری فرزندش آماده شد». [1] .
و نیز آورده‌اند که: «علی بن الحسین علیه‌السلام در میان جمعی نشسته بود. ناگهان صدای شیون و واویلا از خانه‌اش به گوش رسید. وی برخاست و به خانه خود رفت و پس از اندکی بازگشت. از ایشان پرسیدند: آیا کسی مرده بود؟ فرمود: آری، آنان از وی عذر خواستند و از صبرش شگفت‌زده شدند، ولی امام در پاسخ آنان فرمود: ما از خاندانی هستیم که در آنچه مورد خوشایند ما باشد و خدا به ما بدهد، مطیع اوییم و اگر ناخوشایند به ما برسد، خدای را سپاس می‌گزاریم». [2] . این بیان حضرت، نهایت مقام رضا و تسلیم، بلکه شکر در مقابل هر آن چیزی است که خدا خواسته است.