شکر نعمت

یکی از اصحاب امام زین‌العابدین علیه‌السلام حکایت کرد:
روزی با حضرت امام زین‌العابدین علیه‌السلام نزد عبدالملک مروان رفتیم؛ عبدالملک، احترام شایانی به حضرت سجاد علیه‌السلام کرد و تا چشمش به آثار سجود در صورت و پیشانی مبارک حضرت افتاد، گفت: ای ابومحمد! خودتان را خیلی به زحمت عبادت انداخته‌اید، با این که خداوند متعال تمام خوبی‌ها را به شما عنایت کرده، و شما از نزدیک‌ترین شخص به رسول خدا صلی الله علیه و اله و سلم هستید، شما دارای علم و دانش و کمال می‌باشید که دیگران از چنین درجه‌ای محروم هستند. حضرت سجاد علیه‌السلام فرمود: آنچه از فضل پروردگار و توفیقات الهی برای من گفتی، نیاز به شکر و سپاس‌گذاری دارد.
پیغمبر خدا صلی الله علیه و اله و سلم با این که گناهی نداشت، آن قدر نماز می‌خواند که پاهای مبارکش ورم کرده بود و به قدری روزه می‌گرفت که دهان مبارکشان خشک می‌شد. باز می‌فرمود: آیا بنده‌ی شکرگزار خدا نباشم؟ و من از خداوند متعال ممنون و سپاسگزارم که ما را بر دیگران برتری بخشید و به ما جزای خیر عنایت فرمود، و در دنیا و آخرت حمد و سپاس فقط مخصوص اوست. به خدا قسم! اگر تمام اعضاء و جوارحم قطعه قطعه شود و در اثر عبادت نفسم قطع شود، یک هزارم شکر یکی از نعمت‌های خداوند را به جا نیاورده‌ام. چطور می‌توان نعمت‌های الهی را بشمرم؟! چگونه می‌توان شکر نعمتی از نعمتهایش را انجام دهم.
خدا نکند، پروردگار مرا غافل از شکر نعمتهایش ببیند و اگر عائله‌ام و دیگر خویشان و سایر مردم حقی بر من نداشتند، به جز عبادت و ستایش و نیایش با خدا، کار دیگری انجام نمی‌دادم و حرفی به جز تسبیح و ذکر خدای متعال نمی‌گفتم تا که نفسم قطع شود. زهری می‌گوید: بعد دیدم امام به گریه افتاد و عبدالملک هم گریه‌اش گرفت و گفت: چقدر فرق است بین کسی که آخرت را بخواهد و برای آن کوشش و تلاش می‌کند. بین آن کسی که دینار بخواهد و ترس هم ندارد از کجا و چطور به دست می‌آورد. [1] .
حق را چو نمونه بنده بودی سجاد
خورشید به دل نشانده بودی سجاد
بعد از گذر حماسه‌ی عاشورا
والله شهید زنده بودی سجاد [2] .