دستگیری

حضرت سجاد علیه‌السلام شب‌های تاریک صورت خودشان را می‌پوشانیدند و کیسه‌های آرد و خرما و پول به پشت خودشان حمل می‌کردند و آنها را بین فقراء و نیازمندان توزیع و تقسیم می‌کردند و وقتی که حضرت وفات کردند، تازه مردم متوجه شدند که او امام زین‌العابدین علیه‌السلام بوده است.
امام سجاد علیه‌السلام سرپرستی بیش از صد خانوار مستضعف و بی‌بضاعت را بر عهده داشت و به آنها کمک می‌کرد. امام سجاد علیه‌السلام همیشه سعی داشت که در کنار سفره‌اش یتیمان و تهی‌دستان و درماندگان بنشیند، و آنهائیکه معلول و مفلوج بودند حضرت با دست مبارکشان برای آنها لقمه می‌گرفت و دهانشان می‌گذاشت، و اگر عائله‌مند بودند مقداری هم برای خانواده‌هایشان غذا می‌فرستاد. [1] . یکی از اصحاب امام زین‌العابدین می‌گوید:
در یکی از شبهای سرد و بارانی حضرت را دیدم که مقداری آرد بر پشت خود حمل کرده و به سمتی در حال حرکت است. جلو آمدم و گفتم: یابن رسول الله! این‌ها چیست؟ و کجا می‌روید؟
حضرت فرمود: سفری در پیش دارم و آن زاد و توشه است که نیاز مبرم راهم می باشد.
عرض کردم: آقا جان! اجازه بفرمائید تا پیش خدمتم را بفرستم شما را کمک کند. آقا قبول نفرمود. گفتم آقا جان! اجازه دهید پس من هیزم‌ها را کمک شما حمل کنم؟ امام فرمود: نه این وظیفه‌ی خودم است و باید خودم تنها آنها را به مقصد برسانم و به دست مستحقینش برسانم، و گرنه برایم سودی ندارد. و تو را به خدا قسمت می‌دهم بر گرد و مرا به حال خودم بگذار. بعد از چند روز حضرت را دیدم گفتم: یابن رسول الله! شما که فرمودید سفری در پیش دارم پس چه شد. حضرت فرمود: بله، سفری در پیش دارم، ولی نه آنچه تو فکر می‌کنی؟ بلکه منظورم سفر مرگ و قبر و قیامت است که باید خود را برای آن مهیا کنم. هر کس خودش را در مسیر سفر آخرت ببیند، باید از حرام و کارهای خلاف دوری کند و همیشه سعی کند به دیگران کمک کند. [2] .
ای آنکه فروغ چشم احباب تویی
در بحر کرامت در نایاب تویی
بگرفت شکوه منبر از خطبه‌ی تو
ای روح دعا، زینت محراب تویی [3] .