وصایای امام حسن

جناب کلینی رحمه الله با سند خود از محمد بن مسلم نقل کرده است:
از امام باقر علیه‌السلام شنیدم که فرمود:چون احتضار حسن بن علی علیه‌السلام فرارسید، به حسین علیه‌السلام فرمود:برادرجان! من وصیتی به تو دارم، آن را پاس دار؛ چون از دنیا رفتم، تجهیزم کن و به مرقد رسول خدا صلی الله علیه و آله ببر تا تجدید عهدی کنم، سپس به سوی مادرم - فاطمه علیهاالسلام - ببر، و آن گاه برگردان و در بقیع دفن کن و بدان که از کینه و دشمنی حمیراء (عایشه) با خدا و رسول خدا صلی الله علیه و آله و ما، خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله - که برای مردم آشکار است - به من مصیبتی خواهد رسید.
و چون حسن علیه‌السلام وفات یافت و [تجهیزش کردند و] بر تابوت نهادند، او را به مصلای رسول خدا صلی الله علیه و آله - که در آن بر جنازه‌ها نماز می‌خواند - بردند، و چون امام حسین علیه‌السلام بر او نماز خواند، برداشتند و به مسجد آوردند، و چون کنار قبر رسول خدا صلی الله علیه و آله ایستادند، خبر به عایشه رسید که حسن بن علی علیه‌السلام را آورده‌اند تا کنار رسول خدا صلی الله علیه و آله دفن کنند، و او شتابان بر استر زین کرده‌ای نشست و آمد - و او اولین زن در اسلام است که بر زین سوار شد - و ایستاد و گفت:فرزند خود را از خانه‌ی من دور کنید که نباید در آن چیزی دفن شود، و حجاب رسول خدا صلی الله علیه و آله بشکند.
و حسین بن علی علیه‌السلام به او فرمود:دیرباز است که تو و پدرت، حجاب رسول خدا را شکسته‌اید، و در خانه‌ی او کسی را درآورده‌ای که رسول خدا صلی الله علیه و آله، نزدیک شدن او را دوست نمی‌داشت. و ای عایشه! خدا در این باره، از تو بازخواست خواهد کرد! برادرم فرمود تا برای تجدید عهد، او را نزد پدر خود رسول خدا صلی الله علیه و آله آورم، و بدان که برادرم داناترین مردم به خدا و رسولش بود، و او به تأویل کتاب خدا، داناتر از آن است که حریم رسول خدا صلی الله علیه و آله را بشکند؛ زیرا خدای متعال می‌فرماید:«شما ای مؤمنان! به خانه‌های پیامبر صلی الله علیه و آله درنیایید مگر آن که اجازه بگیرید» [1] ، و این تو بودی که مردان را بدون اذن رسول خدا صلی الله علیه و آله، به خانه‌ی او راه می‌دادی و خدای سبحان فرمود:«ای کسانی که ایمان آورده‌اید، صدایتان را بلندتر از صدای پیامبر مکنید» [2] ، در حالی که - به جانم سوگند - تو برای [قبر] پدرت، و فاروقش [عمر]، بغل گوش رسول خدا صلی الله علیه و آله، کلنگ‌ها زدی، با این که خدای سبحان فرمود:«کسانی که نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله، صدای خود را فرومی‌کشند، همان کسانند که خدا دل‌هایشان را برای تقوا آزموده است. [3] » و به جان خودم سوگند که پدر تو، و فاروقش با نزدیکی خود به رسول خدا صلی الله علیه و آله، او را آزردند و آن حقی را که خدا با زبان پیامبر صلی الله علیه و آله خود فرموده بود:«از مؤمنان مرده، همان حرام است که از مؤمنان زنده» رعایت نکردند. و سوگند به خدا! ای عایشه! اگر میان ما و خدا، دفن حسن علیه‌السلام نزد پدر خود، رسول خدا صلی الله علیه و آله - که تو آن را خوش نداری - روا بود، می‌دیدی که - برخلاف خواسته‌ی تو - در آن جا دفن می‌شد.
سپس محمد بن حنفیه رشته‌ی سخن را به دست گرفت و گفت:ای عایشه! روزی بر استر می‌نشینی و روزی بر شتر، و به سبب دشمنی [و کینه‌ای] که با بنی‌هاشم داری، نه می‌توانی جلوی خود را بگیری، و نه در زمین قرار می‌گیری. و عایشه رو به او کرد و گفت:پسر حنفیه! این‌ها فرزندان فاطمه‌اند که سخن می‌گویند، تو چه می‌گویی؟
و امام حسین علیه‌السلام فرمود:[عایشه!] محمد را از بنی‌فاطمه، کجا دور می‌کنی؟! به خدا که او زاده‌ی سه فاطمه است:فاطمه بنت عمران بن عائذ [مادر ابوطالب] و فاطمه بنت اسد [مادر امیرمؤمنان علیه‌السلام] و فاطمه بنت زائدة بن أصم [مادر عبدالمطلب]. و عایشه به آن حضرت گفت:فرزند خود را دور کنید و ببرید، که شما مردمی ستیزه جویید! و آن حضرت جنازه‌ی امام مجتبی علیه‌السلام را به سوی قبر مادرش برد، و [از مسجد] بیرون آورد و در بقیع دفن کرد. [4] .