چه بهتر که سست عنصران و یاغیان در صحنه نباشند. بنابراین باید به هر شکل ممکن در برابر انشعاب‌گران از جریانهای سالم و عادلانه ایستادگی نمود.
هنگامیکه کارگزار امام علی (ع) در شهر بصره به او اطلاع داد که گروهی ماجراجو علیه رهبری شورش کرده‌اند، امام به او چنین پاسخ داد.
فان عادوا الی ظل الطاعه فذاک الذی نحب، و ان توافت الامور بالقوم الی الشقاق و العصیان، فانهد بمن اطاعتک الی من عصاک، و استغن بمن انقاد معک عمن تقاعس عنک، فان المتکاره مغیبه خیر من مشهده و قعوده اغنی من نهوضه.
«اگر (آن پیمان شکن) به سایه‌ی فرمانبری باز گردند، همان چیزی است که ما می‌خواهیم، و اگر بر نفاق افکنی و شورش پافشاری می‌کنند، به همدستی فرمانبرداران بر سرکشان بتاز، و خود را به یاری حامیانت از سست عنصران بی‌نیاز کن. آنانکه از پیکار گریزانند، غیبتشان بهتر از حضور است و بر جا ماندنشان بهتر از برخاستن.» [1] .
بنابراین در انتظار برخاستن نازک دلان و کاهلان نباشید، که آنها اگر حرکت کنند عزم دیگران را نیز سست می‌کنند. با آنان که آماده نبردند همراه شو و به نیروی شمشیر و خون و اراده از سست عنصران چشم پوش.