در برابر دشمن باید سلاح برداشت.
اما دشمن کیست؟
در حقیقت دشمن تنها کسی نیست که خواهان قتل توست، بلکه کسی که خواهان کشتن آئین توست نیز دشمن است، و چنانچه در برابر احکام الهی سر فرود نیاورد، سلاح تنها درمان اوست.
امام علی (ع) در نامه‌ای که به پسر عمویش عبیدالله، می‌نویسد و اعتماد حضرتش را به او، و ناسازگاریهای او را گوشزد می‌کند، چنین می‌فرماید:
ایها المعدود کان عندنا من ذوی الالباب، کیف تسیغ شرابا و طعاما و انت تعلم انک تاکل حراما و تشرب حراما؟ و تبتاع الاهاء و تنکح النساء من مال الیتامی و المساکین و المومنین المجاهدین الذین افاء الله علیهم هذه الاموال، و احرزبهم هذه البلاد!! فاتق الله و اردد الی هولاء القوم اموالهم، فانک ان لم تفعل ثم امکننی الله منک لا عذر الی الله فیک، و لا ضربنک بسیفی الذی ما ضربت به احدا الادخل النار! و الله لو ان الحسن و الحسین فعلا مثل الذی فعلت ما کانت لهما عندی هواده، و لا ظفر امتی باراده،حتی اخذ الحق منها، و ازیل الباطل عن مظلمتهما.
«... هان! ای که روزگاری نزد ما از خردمندان به شمار میآمدی! چگونه با این آسوده دلی از مال حرام می‌خوری و می‌نوشی؟ چگونه از اموال یتمیان و درویشان و مومنان و مجاهدان- که خداوند بدانان بخشیده است و این جهان را به دست آنان نگاهداشته- کنیزان می‌خری و با زنان در می‌آمیزی؟
از خدا بترس و مال مردم باز پس ده، که اگر چنین نکنی و خدای مرا بر تو دست دهد ترا به کیفر برسانم و خداوند مرا معذور بدارد، و تو رابه شمشیرم گردن زنم که هر کس ضربت آن چشیده بی‌گمان به دوزخ روان شده است.
و به خدا سوگند که اگر حسن و حسین عمل تو را کرده بودند، تا حق مردم را از آنان باز نمی‌ستاندم و پیامدهای حق کشی آنان نمی‌ستردم، نه در اراده‌ام سستی راه می‌یافت و نه با آنان بر سر مهر می‌آمدم.» [1] .