برخی از مردم انتظار دارند که با تلاشی اندک و فداکاری ناچیز به اهداف خود برسند. هر گاه از این راه به اهداف خود دست نیابند، به یاس و دلسردی دچار می‌شوند.
در زندگی، تمام شکست خوردگان از این قماشند. کسی نیست که در عالم خیالبافی برای خود آرزوهای دور و دراز نپرورد. بسیاری از افراد برای تحقق آرزوهای خود حرکت می‌کنند، اما چون با دشواریها برخورد می‌کنند یا مدت طولانی‌تر از حد توقعشان انتظار می‌کشند، از تلاش دست بر می‌دارند و نومید می‌شوند.
این از جنبه‌ی فردی است.
اما از نظر جنبش‌های تاریخی- اجتماعی باید دانست هر جنبشی که موفق به ایجاد تحولی گردیده است با شکست‌های پیاپی روبرو شده، و در راه وصول به هدف، کشته و زخمی داده است و بسیاری از هوادارانش به زندان افتاده‌اند، اما سرانجام تحول دخلواه خود را تحقق بخشیده‌اند.
جنبش دگرگون ساز اسلامی نیز چنین فرایندی داشته است.
امام علی (ع)، از رنجهائی که او و مسلمانان برای به انجام رساندن تحول اسلامی، و رهائی انسان از چنگال زورگویان متحمل شده‌اند، چنین یاد می‌کند:
و لقد کنامع رسول الله (صلی الله علیه و اله) نقتل اباءنا و ابناءنا و اخواننا و اعمامنا، ما یزیدنا ذلک الا ایمانا و تسلیما و مضیا علی اللقم، و صبرا علی مضض الالم، و جدا فی جهاد العدو، و لقد کان الرجل منا و الاخر من عدونا یتصاولان تصاول الفحلین، یتخالسان انفسهما ایهما یسقی صاحبه کاس المنون، فمره لنا من عدونا...
«ما با رسول خدا (صلی الله علیه و اله) بودیم و پدران و فرزندان و برادران و عموهای خود را می‌کشتیم. اما این کار ما را در ایمان و تسلیم راسختر، و در پیمودن راه حق پایدارتر می‌ساخت، در تحمل دردهای جانگزا شکیباتر و در جهاد با دشمن کوشاتر می‌نمود.
گاه یکی از مردان ما با مردی، از سپاه دشمن چون دو گاو نر درهم می‌آویختند و قصد جان یکدیگر می‌کردند تا کدام یک شرنگ مرگ را در کام حریف بریزد. گاهی ما بر دشمن پیروز بودیم و گاه دشمن بر ما. خداوند چون راستی و وفاداری ما را دید، بر دشمن ما خواری و ذلت نازل فرمود و بر ما نصرت و یاری فروفرستاد (تا توانستیم مرگ را مردانه بپذیریم) و اسلام به سان شتری که پس از گشت و گذرهای دردناک بر زمین آرام گیرد، استقرار یافت و جایگاه خود را پیدا کرد.
به هستی‌ام سوگند... اگر ما نیز چون شما (نا پی‌گیر و سست عنصر) بودیم، برای خیمه‌ی دین هیچ ستونی بر پای نمی‌شد و هیچ شاخه‌ی سبزی از درخت ایمان نمی‌رست.
به خدا سوگند که (چنانچه از این سست پای دست برندارید) دور نباشد که از این روش خون بدوشید و جامه‌ی پشیمانی بپوشید. [1] .
این فرجام طبیعی است: کسانی که در راه شرافت و پیروزی از دادن قربانی خودداری ورزند، قربانیهای به مراتب بیشتری در راه ذلت و خواری خواهند داد.
کسی که از برداشتن سلاح، تن می‌زند، باید خود را برای زندگی در سایه‌ی ترس از سلاح آماده کند.