زرقاء دختر «عدی بن غالب بن قیس همدانی» [1] یکی از زنان سخنور کوفه بود، او از شیرزنان دلاور و بافضیلتی بود که تا آخرین لحظه حیات خود، دست از دوستی و وفاداری امیرالمؤمنین علیه‌السلام برنداشت و در صفین با زبانی فصیح و بیانی گویا، سپاهیان امام علیه‌السلام را در جنگ علیه معاویه تحریص و ترغیب می‌نمود.
این زن آزاده و توانمند با وجود این که بعد از شهادت مقتدایش امیر مؤمنان علیه‌السلام به دربار معاویه احضار شد، با این وجود در برابر شوکت و هیبت ظاهری دربار معاویه و یارانش که به خون او تشنه بودند دلیرانه ایستادگی نمود و کمترین ترس به خود راه نداد و با صراحت لهجه و بیانی بلیغ جواب معاویه و اطرافیانش را داد، به طوری که خود معاویه از جرأت و شهامت این زن باایمان شگفت زده شد و مجذوب سخنان گرم و قاطعانه او گردید و در نتیجه به جای کینه‌توزی نسبت به او ابراز محبت و مساعدت نمود.