اصبغ بن نباته گوید: حضرت امیر علیه‌السّلام فرمود:
در میان مردم مانند زنبور عسل باشید در میان پرندگان، هر پرنده‌ای زنبور عسل را ضعیف و ناچیز می‌شمارد و اگر پرندگان بدانند آن برکتی که در باطن اوست آن را ناچیز نشمارند.
با زبانها و بدنهای خود با مردم آمیزش کنید (در میان مخالفین خود با اخلاق خوب معاشرت کنید ولی) با دلها و اعمال خود از مردم کناره‌گیری نمائید.
سوگند به آنکه جانم در دست اوست آنچه را دوست می‌دارید (گشایش کار و دولت حق را) نخواهید دید تا اینکه (از شدت اختلاف) به صورت یکدیگر آب دهان اندازید و یکدیگر را دروغگو بنامید! تا آنکه باقی نماند از شما شیعیان مگر (اندکی چون) سرمه‌ای که در چشم کشیده شده و نمکی که در طعام ریخته شد.
من برای شما مثلی می‌زنم و آن مثل مردی است که مقداری گندم دارد و آن را از گرد و غبار و دانه تلخ و سیاه و خاک پاک گرداند و در انباری ذخیره نماید و پس از مدتی ببیند مقداری از آن گندمها آفت زده و کرم گذاشته، گندمهای آفت زده را پاک نموده و دوباره (باقیمانده را) در انبار ذخیره کند، این کار را بارها ادامه دهد تا آنکه در انبار نماند مگر دانه‌هائی که بسیار سخت و محکم باشد (و آفت در آن تأثیر نکند) همچون دانه‌های گندمی که در خرمن کاه بعد از کوبیدن بماند (که بسیار سخت است).
شما هم همین طور جدا می‌شوید افراد ضعیف الایمان از افراد قوی مشخص گردد تا آنکه باقی نماند (در ایمان و اعتقاد و دین و عمل به آن) مگر گروهی که فتنه به آنها ضرری نخواهد رسانید. [1] .