(شماری از زنان که بی صبرانه به انتظار دیدن رسول خدا(ص) لحظه شماری می‌کردند) با اجازه آن حضرت وارد شدند. رسول گرامی از آن میان دخترش فاطمه را صدا زد و او را نزد خویش فرا خواند. فاطمه با چشمانی اشکبار، خود را بر پیکر پدر انداخت.
پیامبر خدا(ص) لحظاتی را با دخترش به آهستگی سخن گفت. لختی بعد فاطمه در حالی که اشک از چشمانش می‌بارید از سینه پدر سر بر گرفت و دوباره با اشاره پدر در آغوش وی افتاد و پیامبر(ص) این بار هم کلماتی در گوش او زمزمه کرد.از شنیدن این سخنان (چهره فاطمه شکفته گشت و) تبسم بر لبهای او نقش بست.رفتار دوگانه، آن هم مقارن هم، حاضران را شگفت زده گرد. از سبب آن پرسیدند. (با توضیحی که از او شنیدند معلوم شد که) پیامبر خدا(ص) در نجوای نخستین از مرگ حتمی خود، خبر داده و فاطمه از شنیدن آن بی تاب و گریان گشته است. و در گفتگوی بعدی، پس از آنکه وی را به بردباری سفارش کرده است فرموده: فاطمه جان! بی تابی نکن. من از پروردگار خود مسئلت کرده ام که تو نخستین فرد از خانواده ام باشی که به من می‌پیوندی. فاطمه از شنیدن مژده دیدار پدر و پیوستن بزودی خود، شادمان گشته است.
قال علی (ع ):... ثم اذن للنسا فدخلن علیه فقال لابنته: ادنی منی یا فاطمه! فاکبت علیه فناجاها فرفعت راسها و عیناها تهملان دموعا فقال لها: ادنی منی فدنت منه فاکبت علیه فناجاها فرفعت راسها و هی نضحک فتعجبنا لما راینا فسالناها فاخبرتنا انه نعی الیها نفسه فبکت، فقال: یا بنیه لاتجزعی فانی سالت ربی ان یجعلک اول اهل بیتی لحاقا بی، فاخبرنی انه قد استجاب لی. فضحکت.... [1] .