امام علی‌علیه السلام در رهنمودی به فرماندار خود «اسود بن قطبه» در نامه 59 نوشت:
أَمَّا بَعْدُ، فَإِنَّ الْوَالِی إِذَا اخْتَلَفَ هَوَاهُ مَنَعَهُ ذلِکَ کَثِیراً مِنَ الْعَدْلِ، فَلْیکُنْ أَمْرُ النَّاسِ عِنْدَکَ فِی الْحَقِّ سَوَاءً؛ فَإِنَّهُ لَیسَ فِی الْجَوْرِ عِوَضٌ مِنَ الْعَدْلِ، فَاجْتَنِبْ مَا تُنْکِرُ أَمْثَالَهُ، وَابْتَذِلْ نَفْسَکَ فِیما افْتَرَضَ اللَّهُ عَلَیکَ، رَاجِیاً ثَوَابَهُ، وَمُتَخَوِّفاً عِقَابَهُ.
وَاعْلَمْ أَنَّ الدُّنْیا دَارُ بَلِیةٍ لَمْ یفْرُغْ صَاحِبُهَا فِیهَا قَطُّ سَاعَةً إِلَّا کَانَتْ فَرْغَتُهُ عَلَیهِ حَسْرَةً یوْمَ الْقِیامَةِ، وَأَنَّهُ لَنْ یغْنِیکَ عَنِ الْحَقِّ شَی‌ءٌ أَبَداً.
وَمِنَ الْحَقِّ عَلَیکَ حِفْظُ نَفْسِکَ، وَالْإِحْتِسَابُ عَلَی الرَّعِیةِ بِجُهْدِکَ، فَإِنَّ الَّذِی یصِلُ إِلَیکَ مِنْ ذلِکَ أَفْضَلُ مِنَ الَّذِی یصِلُ بِکَ، وَالسَّلَامُ.
(نامه به أسود بن قطبه فرمانده لشکر حُلوان در جنوب شهر سرپُل ذهاب)
مسؤولیت‌های فرماندهی
«پس از یاد خدا و درود. اگر رأی و اندیشه زمامدار دچاردگرگونی شود، او را از اجرای عدالت بسیار باز می‌دارد، پس کار مردم در آن چه حق است نزد تو یکسان باشد. زیرا در ستمکاری بهایی برای عدالت یافت نمی‌شود، از آن چه که همانند آن را بر دیگران نمی‌پسندی پرهیز کن، و نفس خود را در آن چه خداوند بر تو واجب کرده است، وادار، در حالی که امیدوار به پاداش الهی بوده و از کیفر او هراسناک باشی
و بدان که دنیا سرای آزمایش است، و دنیاپرست ساعتی در آن نمی‌آساید جز آن که در روز قیامت از آن افسوس می‌خورد، و هرگز چیزی تو را از حق بی‌نیاز نمی‌گرداند.
و از جمله حقّی که بر توست آن که، نفس خویش را نگهبان باشی، و به اندازه توان در امور رعیت تلاش کنی، زیرا آن چه در این راه نصیب تو می‌شود، برتر از آن است که از نیروی بدنی خود از دست می‌دهی. با درود.» [1] .