امام علی‌علیه السلام در آغاز جنگ به سربازان خود رهنمود می‌داد که:
إِذا کانَتِ الْهَزِیمَةُ بِإِذْنِ اللَّه
آنگاه که ما با یاری خدا پیروز شدیم و دشمن شکست خورد.
لَا تُقَاتِلُوهُمْ حَتَّی یبْدَؤُوکُمْ، فَإِنَّکُمْ بِحَمْدِ اللَّهِ عَلَی حُجَّةٍ، وَتَرْکُکُمْ إِیاهُمْ حَتَّی یبْدَؤُوکُمْ حُجَّةٌ أُخْرَی لَکُمْ عَلَیهِمْ. فَإِذَا کَانَتِ الْهَزِیمَةُ بِإِذْنِ اللَّهِ فَلَا تَقْتُلُوا مُدْبِراً، وَلَا تُصِیبُوا مُعْوِراً، وَلَا تُجْهِزُوا عَلَی جَرِیحٍ.
با دشمن جنگ را آغاز نکنید تا آنها شروع کنند، زیرا سپاس خداوندی را که حجّت با شماست، و آغازگر جنگ نبودن، تا آن که دشمن بجنگ روی آورد، حجّت دیگر بر حقّانیت شما خواهد بود، اگر به اذن خدا شکست خوردند و گریختند، آن کس را که پُشت کرده مکشید، و آن را که دفاع نمی‌تواند آسیب نرسانید، و مجروحان را نکشید. [1] .
که عناوین نامه 14 به شرح زیر است:
آموزش اخلاقی در جنگ
1- آغازگر جنگ نبودن لا تقاتلوهم حتّی یبدؤوکم نامه 1: 14
2- پرهیز از کشتن فراریان فلاتقتلوا مدبرا نامه 2: 14
3- پرهیز از آزار ناتوان‌ها ولاتصیبوا معورا نامه 2: 14
4- پرهیز از کشتن مجروحان ولاتجهزوا علی جریح نامه 2: 14
5- پرهیز از آزار رساندن به زنان و لاتهیجو النسّاء بأذی نامه 2: 14