در قرن اخیر که روانشناسی به صورت کلاسیک در دانشگاه های دنیا به بحث وبررسی گذاشته شد، ومباحث مربوط به آن بیشتر و بهتر شناسائی گردید.
جوانب دیگری از این علم ارزشمند کشف ومورد ارزیابی قرار گرفت که یکی از آنها «رفتار شناسی» است،
از علم رفتار شناسی که واکنش طبیعی بدن نسبت به افکار و احساسات درونی است
از آن در رشته قضائی و کیفری
و جرم شناسی
استفاده‌های فراوانی می‌کنند، چون به این حقیقت رسیده اند که آنچه در جان و دل و فکر و قلب آدمی است بگونه ای خود را در دست وزبان ورفتار ظاهری نشان خواهد داد و نیکو گفت:
«از کوزه همان برون تراود که در اوست»
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام در چهارده قرن قبل، این حقیقت روشن «رفتار شناسی» را توضیح داده‌اند:
ما اَضْمَرَ اَحَدٌ شَیئَاً إِلاَّ ظَهَرَ فِی فَلَتَاتِ لِسانِهِ وَ صَفَحاتِ وَجْهِهِ
«کسی چیزی را در درونش پنهان نمی کند مگر آنکه آن چیز خود را زبان و حالات چهره‌اش آشکار می سازد» [1] .