امام علی علیه السلام لشگر را برداشته و راه عراق را در پیش گرفت و از راه سختی آنها را عبور داد و برای آنکه دشمن را غافلگیر کند، شب‌ها راه می‌پیمود و روزها پنهان می‌شد تا وقتی که خود را به دهانه آن درّه که دشمن در آن منزل گرفته بود، رسانید.
و چون بدانجا رسید به همراهان خود دستور داد.
دهان اسبان را ببندند و آنها را در جایی متوقّف کرد و خود در سویی دیگر قرار گرفت.
عمروبن عاص که چنان دید، به خیال خود دانست که با این تدبیر شکست حتمی است - در صدد کار شکنی بر آمده - به خلیفه اوّل گفت:
من در این بیابان‌ها از علی آشناترم، در اینجا درّندگانی چون گرگ و کفتار وجود دارد که خطرشان برای سربازان ما بدتر از دشمن است، به نزد علی برو و از او اجازه بگیر تا به بالای درّه برویم.
خلیفه اوّل پیش حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام آمد و سخن عمرو عاص را به وی گفت.
ولی امام علی علیه السلام هیچ پاسخی نداد.
خلیفه اوّل بازگشت و به آنها گفت:
علی به من پاسخی نداد.
عمرو عاص این بار خلیفه دوّم را فرستاد و به او گفت:
تو قدرت بیشتری در سخن داری.
ولی خلیفه دوّم نیز وقتی سخن عمرو بن عاص را برای علی علیه السلام اظهار کرد با سکوت آن حضرت مواجه شد،
عمرو بن عاص که وضعیت را اینگونه دید به سربازان اظهار کرد:
ما نمی‌توانیم خود را به هلاکت اندازیم، بیایید تا به بالای درّه برویم.
ولی با مخالفت شدید سربازان مواجه شده همگی گفتند:
ما دست از اطاعت و فرمانبرداری فرمانده خود بر نمی‌داریم.
بدین ترتیب در همان جایی که علی علیه السلام دستور داده بود، ماندند و چون نزدیکی‌های سپیده صبح شد، علی علیه السلام دستور حمله داد و لشگریان از هرسو به دشمن حمله کردند.
اعراب بنی سلیم تا خواستند به خود آیند و آماده جنگ شوند، شکست خورده و مسلمانان بر آنها پیروز شدند که وحی الهی به صورت این آیات:
«وَالْعادِیاتِ ضبْحاً»
تا آخر سوره در شأن علی علیه السلام و لشگریان او نازل گردید. [1] .
وقتی سپاه پیروز امام علی علیه السلام به مدینه بازگشتند، رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم با دیگر مسلمانان به استقبال علی علیه السلام آمدند، چون چشم علی علیه السلام به پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم افتاد به احترام آن حضرت از اسب پیاده شد،
پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم به او فرمود:
سوار شو که خدا و رسول او از تو خشنودند.
علی علیه السلام از خوشحالی گریان شد، پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم به او فرمود:
«ای علی، اگر نمی‌ترسیدم که گروه‌هایی از امّت من درباره تو همان سخنی را بگویند که نصاری درباره حضرت عیسی‌بن مریم گفتند، امروز درباره تو سخنی می‌گفتم که بر هیچ دسته‌ای از مردم عبور نکنی جز آنکه خاک زیر پایت را (به منظور تبرّک) بردارند.»