یکی از ویژگی‌های امام علی علیه السلام آن بود که همواره به یاد خدا بود،
و در هر حال ذکر می‌گفت،
و ذکر همیشگی حضرت «اَلْحَمْدُ لِلَّه» بود،
که مدام از زبان مبارکش جاری می‌شد.
وقتی لباس نو می‌پوشید،
آنگاه که سوار اسب می‌شد،
الحمدللّه می‌گفت،
و می‌فرمود:
اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذی اَکْرَمَنا وَ حَمَلَنا فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ رَزَقَنا مَنَ الطَّیِّباتِ وِفَضَّلَنا عَلی کَثِیرٍ مِمَّنْ خَلَقَ تَفْضیلاً
(حمد خدارا که ما را کرامت بخشید و در صحرا و دریا وسیله سواری عطاکرد، و از روزیِ پاکیزه روزی داد و بر بسیاری از آفریده‌ها ما را برتری بخشید.) [1] .
و یا آیه 13 سوره زخرف را می‌خواند که:
«سُبْحانَ الَّذی سَخَّرَلَنا هذا وَ ماکُنَّا لَهُ مُقْرِنینَ وَ إِنَّا اِلی رَبِّنا لَمُنْقَلِبُون» رَبِّ اِغْفِرْلی ذُنُوبی اِنَّهُ لایَغْفِرُ الذُّنُوبَ اِلاَّ اَنْتْ
(پاک و برتر است خدائی که این سواری را تسلیم من نمود که هرگز بر آن قدرت نداشتیم، و بازگشت ما به سوی خداست.)
و بعد می‌فرمود:
خدایا مرا ببخش که همانا بخشاینده گناهان، کسی جز تو نیست.
و وقتی از خانه بیرون می‌آمد، می‌فرمود:
بسم‌اللَّه [2] .
و بر سفره به هنگام صرف غذا می‌فرمود:
(بسم‌اللَّهِ الرَّحمن الرَّحیم) [3] .