عبداللّه بن خالد گوید: روزی با امیرالمؤمنین علیه‌السّلام بودم که حضرت از کوفه خارج شده به زمین رسیدیم که آن را نخله (یا بجله) می‌گفتند در دو فرسخی کوفه. در این موقع پنجاه نفر مرد یهودی نزد حضرت آمدند و گفتند: توئی علی بن ابیطالب پیشوای امت مسلمان؟ حضرت فرمود: آری منم آن مرد.
گفتند: در کتابهای ما نوشته شده است که (در این حوالی) سنگی است که نام شش نفر از انبیاء بر آن نقش بسته، ما هر چه می‌گردیم آن را نمی‌یابیم اگر شما امام هستید آن سنگ را برای ما آشکار سازید.
امیرالمؤمنین علیه‌السّلام فرمود: دنبال من بیائید گروه یهود دنبال حضرت حرکت کردند، در میان صحرا تپه‌ای بزرگ نمایان شد، حضرت به باد فرمود: این رملها را به حق اسم اعظم خداوند از روی این سنگ دور کن! اندک زمانی نگذشت (که با فشار باد متراکم) رملها کنار رفت و سنگی ظاهر شد.
حضرت امیر فرمود: این است آن سنگی که منظور شماست، آنها نگاه کردند ولی نامهائی که می‌خواستند ندیدند گفتند: سنگی که ما می‌خواهیم نام شش نفر از انبیاء بر آن نقش است، ما بر این سنگ چیزی نمی‌بینیم. حضرت فرمود: آنچه شما به دنبال آن هستید در آن طرف سنگ است که روی زمین است، سنگ را برگردانید و نوشته‌ها را بخوانید.
آن گروه هر چه تلاش کردند نتوانستند سنگ را برگردانند، امیرالمؤمنین علیه‌السّلام وقتی دید اینها با این جمعیت و تلاش زیاد نمی‌توانند سنگ را حرکت دهند خودش اقدام نمود و با دست توانای خویش آن سنگ را برگرداند.
یهود نگاه کردند و دیدند نام شش پیامبر بزرگ الهی بر آن نقش است به این ترتیب: آدم، ابراهیم، نوح، موسی، عیسی و محمد صلی الله علیه و آله. یهود با دیدن این ادله آشکار و تسلط حضرت بر باد و دانش فراوان حضرت، یک جا صدا برآوردند به لااله الااللّه و محمد رسول‌اللّه صلی الله علیه و آله و اینکه شما امیرمؤمنان و سرور اوصیاء و حجت خداوند در زمین هستید، هر که شما را شناخت رستگار شده و نجات یافته و هر که با شما مخالفت کرد گمراه شد، مناقب شما بیشتر است از اینکه به‌اندازه و شماره درآید. [1] .