در اُحُد، در یورش دو جانبه قریش پس از نافرمانی کمانداران، و کشته شدن مسلمانان، وکشته شدن شخصی که به پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم شباهت داشت، وفرار کردن یاران، علی علیه السلام می‌فرماید:
«از چپ و راست، مشرکین قریش یورش می‌آوردند، آنها را می‌کشتم و به فرار وادارشان می‌کردم، یک وقت متوجّه شدم که رسول خدا در میدان نیست، با خود فکرکردم که آیا خدا او را به آسمان برده است؟ پس تصمیم گرفتم آنقدر جنگ کنم تا کشته شوم.
در گرما گرم جنگ پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم را دیدم که در میان کشتگان بی رمق افتاده است، فوراً آن حضرت رابه کناری آوردم.
تا چشم پیامبر به من افتاد،
فرمود: از یاران چه خبر؟.
گفتم: جمعی کشته و بسیاری فرار کردند.»
با هم صحبت می‌کردیم که ناگهان گروهی به رسول خدا حمله کردند،
پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم فرمود:
یا علی شرّ اینها را از من دور کن.
به آنان حمله کردم، برخی را زخمی و برخی دیگر را کشتم که فرار کردند.
چون خدمت پیامبر رسیدم فرمود:
آیا نمی‌شنوی ستایش فرشتگان را؟ فرشته‌ای ندا می‌دهد و می‌گوید:
لا فَتی اِلاّ عَلِی لا سَیف اِلاّ ذُوالْفَقار
(جوانمردی جز علی و شمشیری جز ذوالفقار نیست)
خوشحال شدم و گریستم و بر این نعمت، خدا را شکر کردم.» [1] .