مردی نزد حضرت علی علیه السلام آمد و از نوعی بیماری شکایت کرد.
آن حضرت به او فرمود:
یک درهم از مَهریه زنت بگیر و با آن مقداری عسل خریداری نموده و آن را با آب باران بخور.
بیمار به دستور آن حضرت عمل کرده شفایافت.
کسانی راز مطلب را از امام علی علیه السلام پرسیدند و گفتند:
آیا در این خصوص روایتی از پیامبر خدا صلی الله علیه وآله وسلم شنیده‌اید؟
حضرت فرمود:
نه، ولیکن آن را از آیات قرآن استنباط کردم که می‌فرماید:
«فَاِنْ طِبْنَ لَکُمْ عَنْ شَی‌ءٍ فَکُلُوهُ هَنیئاً مَریئاً»
«و اگر آنان مقداری از مهر خود را به طیب خاطر به شما دادند بخورید خوش و گوارایتان باد»
و نیز می‌فرماید:
«یخْرُجُ مِنْ بُطُونِهَا شَرَابٌ مُخْتَلِفٌ اَلْوَانُهُ فیهِ شَفَاءٌ لِلنَّاسِ»
«از شکم‌های آنان نوشابه‌ای بیرون آید که رنگ‌های آن گوناگون است و درمان است برای مردم.»
و همچنین می‌فرماید:
«و نزلنا من السماء ماءاً مبارکا»
«از آسمان ابی با برکت فرود آوردیم.»
پس به حکم آیه‌های مذکور گوارایی و شفا و برکت در آن دستور جمع شده، امیدوار گردیدم که با آن بهبودی حاصل شود. [1] .