شخصی از کوری، فراوان رنج می‌کشید، و بسیار مداوا کرد، امّا بی‌حاصل بود،
و یأس و نا امیدی چون خوره، جان او را به نابودی می‌کشاند.
روزی به یاد معجزات و کرامات حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام افتاد، تصمیم گرفت خود را به حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام رسانده، بینائی خود را از امام علی علیه السلام بگیرد.
خدمت حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام مشرّف شد و سفره دل باز کرد و فراوان التماس دعا نمود،
و بسیار در تفاضای خود کوشید تا آنجا که محبّت امیرالمؤمنین علیه السلام جلوه کرد، بلند شد و دست مبارک را بر سر و روی آن فرد کشید که لحظه‌ای بعد چشمان آن کور بینا شد،
یاران آن حضرت از این اعجاز آشکار شاد گشته و به یقین نائل آمدند. [1] .