امام صادق علیه السّلام فرمود: یک خبر که بفهمی بهتر از ده خبر است که نقل کنی، همانا برای هر حقی حقیقتی است و برای هر ثوابی نوری. به خدا قسم ما از شیعیان خود کسی را فقیه (دانشمند) نمی‌شماریم مگر اینکه از کیفیت سخن و بیان، منظور ما را متوجه شود (سخندان و کنایه فهم باشد).
همانا امیرالمؤمنین علیه‌السّلام بر منبر کوفه فرمود:
در پشت سر شما فتنه‌های تاریک و ظلمتی کور است که از آن نجات پیدا نکند مگر گمنام. عرض شد یا امیرالمؤمنین گمنام چیست؟ فرمود: کسی که مردم را بشناسد ولی آنها او را نشاسند، بدانید که زمین هیچگاه از حجت خدای عزوجل خالی نمی‌شود ولی خداوند گروهی از مردم را بخاطر ستمی که بر خودشان کرده‌اند، آنها را به خودشان واگذار کرده کور گرداند، اگر زمین ساعتی از حجت خدا خالی ماند، اهلش را فرو برد، حجت خدا مردم را می‌شناسد ولی آنها او را نمی‌شناسند. همچنان که یوسف مردم را می‌شناخت ولی مردم او را نمی‌شناختند سپس حضرت آیه‌ای را تلاوت نمود که مضمون آن این است: ای حسرت بر بندگان که هیچ فرستاده‌ای نیامد مگر اینکه او را مسخره نمودند. [1] .