دشوارترین لحظه‌ی حفظ تسلط بر ارتش، هنگامی است که بر دشمن پیروز می‌شود و مجالی برای فرونشاندن کینه‌ای پیدا می‌کند که قلبش را آکنده است.
اما آیا سرباز پیرزومند به انجام دادن هر کاری آزاد است؟
هرگز!
ارتش باید به ارزشهای انسانی پای بند باشد. دلیری و قهرمانی آن اندازه که در بازداشتن نفس از تجاوز به ارزشهای انسانی و عقب راندن شهوتهای نفسانی است، در سرکوب دشمن نیست.
امام علی (ع) به سربازانش چنین سفارش می‌کند:
لا تفاتلوهم حتی یبدووکم، فانکم- بحمدالله- علی حجه، و ترککم ایاهم حتی یبدوو کم حجه اخیر لکم علیهم، فاذا کانت الهزیمه باذن الله فلا تقتلوا مدبرا و لا تصیبوا معورا و...
«با آنان پیکار نکنید تا این که جنگیدن آغاز کنند. چه خداوند را سپاس که حق و حجت از آن شماست، و اگر از حمله بدانان باز ایستید تا خود آغاز کنید، این نیز شما را حجتی دیگر است.
آنگاه که به اذن خداوند بر دشمن شکست وارد ساختید، فراریان را نکشید و بر تسلیم شدگان تیغ نکشید، و زخمیان را از پای درنیاورید و به زنان آزار نرسانید، حتی اگر به ناموس شما ناسزا گویند و به فرماندهانتان مشرک بودند نیز فرمان داشتیم از تعرض بدیشان خودداری کنیم و درآن روزگار جاهلی، اگر مردی، زنی را با سنگ یا چوبدستی می‌کوفت، این کار مایه سرافکندگی خود و فرزندانش بود.» [1] .